ΚΗΔΕΙΑ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΕΝ ΚΥΡΙΩ

Ο όρος “κηδεία” αναφέρεται στο σύνολο εκείνο των φροντίδων και τελετών που γίνονται μετά το θάνατο κάποιου από την οικογένεια και την κοινότητά του. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το ρήμα «κήδομαι» που σημαίνει στη νεοελληνική φροντίζω, επιμελούμαι.
Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούν ότι το σώμα του Χριστιανού είναι ιερό, δεδομένου ότι είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος και θα αποκατασταθεί στην Ανάσταση.
Η ορθόδοξη κηδεία αποτελείται από τρία μέρη:

1. Το Τρισάγιον που γίνεται μετά τον θάνατο, συνήθως στο νεκροπομπείον (Funeral Home).
2. Νεκρώσιμη Ακολουθία (κηδεία). Η Εκκλησία μας παρακολουθεί τον πιστό σε ολόκληρη τη ζωή του και με την νεκρώσιμη ακολουθία τον κατευοδώνει στην αιωνιότητα. Η νεκρώσιμη Ακολουθία αποτελεί προσευχή για την ψυχή του νεκρού, αλλά και διδασκαλία για όσους βρίσκονται ακόμη στη ζωή. Αποτελείται από χαρακτηριστικά τροπάρια του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, τους Μακαρισμούς, τον Απόστολο, το Ευαγγέλιο, την Ευχή για τον κεκοιμημένο. Η Εκκλησία μας πάντοτε μας θυμίζει ότι θα αναστηθούμε και ότι θα ζήσουμε αιώνια μαζί με τους προσφιλείς μας νεκρούς και τον αναστημένο μας Κύριο Ιησού Χριστό.
3. Το Τρισάγιον επαναλαμβάνεται στο Κοιμητήριο την ώρα του ενταφιασμού.

Ολοι είμαστε φθαρτοί και θνητοί, αλλά έχουμε το «φάρμακο της αθανασίας», που είναι ο αναστάς Χριστός. Mε την ενανθρώπηση του Υιού και την ένωση της ανθρωπίνης με την θεία φύση στο πρόσωπο του Λόγου, η θνητή φύση μας ενώθηκε με την ζωή του Θεού.
Για τον πιστό χριστιανό, θάνατος είναι «η μετάβαση από την εμβρυϊκή ζωή αυτού του κόσμου στο λυτρωτικό φως της όντως ζωής»,  ο θάνατος είναι ανάπαυση, ανάσταση, τελείωση, μακαριότητα.
Γι' αυτό και ο θάνατος αλλάζει όνομα και λέγεται κοίμηση και οι χώροι που ενταφιάζονται όσοι φεύγουν από τον κόσμον αυτόν δεν λέγονται νεκροταφεία, αλλά κοιμητήρια.
Όπως βλέπουμε τη νύχτα της Αναστάσεως του Χριστού τους ανθρώπους να κρατάνε μια αναμμένη λαμπάδα και να ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη», καλύτερα είναι να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο ως μια διαδικασία διελεύσεως από την «γη της Αιγύπτου» στην «γη της Επαγγελίας», από τον θάνατο στην ζωή, που γίνεται εν Χριστώ και ως ελπίδα της αναστάσεώς μας που πάλι γίνεται εν Χριστώ. Θα ήταν ευτύχημα αν περιμέναμε τον θάνατο με αυτήν την στάση, κρατώντας την αναστάσιμη λαμπάδα και ψάλλοντας το «Χριστός ανέστη». Άλλωστε στην ζωή αυτή είμαστε «πάροικοι» και «παρεπίδημοι», φιλοξενούμενοι, αλλού είναι η πραγματική μας πατρίδα.

Πηγή:  http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:Iutb42mtZOIJ:www.greekoc.org/index.php%3Foption%3Dcom_content%26view%3Darticle%26id%3D98%26Itemid%3D80+%CE%BA%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1+%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1&cd=9&hl=el&ct=clnk&gl=gr