Γ. Πατρώνος
Η ιεραποστολή δεν είναι ένα οικουμενικό « πνευματικό» κίνημα του χριστιανισμού που έρχεται να διεισδύσει σε λαούς και έθνη και να επηρεάσει τη ζωή και την ιστορία κοινωνιολογικά δηλ. «εκχριστιανίζοντας» την παιδεία και τον πολιτισμό , τα ήθη και τις παραδόσεις των ανθρώπων πάσης φυλής και παντός γένους.
Η ιεραποστολή πρέπει να λειτουργεί σωτηριολογικά και χαρισματικά και σεβόμενη πάντοτε τις κοινωνικές, πολιτισμικές και πνευματικές ιδιαιτερότητες των άλλων , να στοχεύει να εξαγιάσει τον άνθρωπο και τη ζωή του μέσα στα δικά του δεδομένα. Όπως υπάρχουν μέσα στη Εκκλησία « διαιρέσεις χαρισμάτων» και διαιρέσεις ενεργημάτων» και « διαιρέσεις διακονιών», αλλά η αναφορά όλων αυτών γίνεται προς τον ίδιο το Θεό, ο οποίος είναι ουσιαστικά και ο « ενεργών τα πάντα εν πάσιν» ( Α΄Κορνθ. 12,4-6).
Ο πιστός είναι ο άνθρωπος των χαρισμάτων με τη μετοχή στις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Είναι ο εκκλησιολογικά στερεωμένης στην κοινότητα των « εν Χριστώ αδελφών» και μετέχει της « κοινωνίας των αγίων».
Αυτόν ακριβώς τον εκκλησιολογικά πνευματοφόρο άνθρωπο έχει ως βασικό και μοναδικό σκοπό να φέρει η ιεραποστολή έως τα πέρατα της οικουμένης και να τον θέσει ως πρότυπο ζωής και στοιχείο ενότητας σ’ ένα κόσμο διασπασμένο και κατακερματισμένο.
Ο φορέας αυτού του ενοποιού και ανακαινιστικού χριστιανικού πνεύματος αναφέρεται και στα ιερά κείμενα ως « καινός άνθρωπος», ο οποίος έρχεται να μετατρέψει τον πεπτωκότα κόσμο μας σε « καινήν γην» και να μεταμορφώσει την κοινωνία των ανθρώπων σε « κοινότητα αγίων».
(« ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου