Η επιστροφή του βασιλιά

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-


«Μαείναι καιρός οι Αχαιοί

Τοδείπνο να ετοιμάσουν,

Όσοπου φέγγει, κι έπειτα

Κιαλλιώς θα διασκεδάσουν…

Τουτραπεζιού τα δώρα»

(Οδύσσεια)



«Την ώρα εκείνη δίχεροχρυσό, όμορφο ποτήρι, να πάρη ετοιμαζόταν, και να, στο χέρι το’ χε, να πιήκρασί, μήτε έβαζε το θάνατο στο νού του… κι η σαίτα αντίκρυ του πέρασε τη μύτη.Έγειρε δίπλα, του ‘πεσε και το ποτήρι κάτω, κι απ’ τα ρουθούνια ανάβρυσε μεμιάς πηχτό το αίμα»(Οδύσσ., χ,9-18). Ο βασιλιάς που όλοι νομίζανε νεκρό και ρημάξανε το βιός του και τοσπιτικό του αντάμα, δίχως να νομίζουνε, ότι ποτέ θε να πληρώσουνε τα κρίματάτους, μόλις είχε επιστρέψει κι άρχιζε η οργή και τιμωρία του.

Ταλόγια του σκληρά και θεία: «Σκυλιά, που στοχαστήκατε πως πίσω στην πατρίδα δεν θα γυρίσω,κι άπονα μου τρώγατε το σπίτι και στανικώς πλαγιάζατε τις δούλες, κι εν ώ ζούσαθέλατε τη γυναίκα μου να κάμετε δική σας, δίχως θεούς, που κατοικούν τα ουράνιανα φοβάστε, μήτε πως θα ‘ρθη η εκδίκησι καμιά φορά από κάποιον. Μα να! Τα δίκτυααπλωθήκαν απάνω σας του Χάρου»(Οδύσσ., χ, 36-42).

Οιαθεόφοβοι! Δεν λογάριασαν θεό κανένα. Δεν φθάνει που τρώγανε και πίνανε τα βιόςτα ξένα, μα καθημερινά πια ατίμαζαν το σπιτικό του βασιλιά. Βιάζανε όλο το σπίτι,με αποκορύφωμα να επιθυμήσουνε τη γυναίκα του άρχοντά του, να βάλουνε και κεί χέρι.Μα δεν πήγαινε άλλο. Αγγίξανε ό,τι υπήρχε ιερό. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα,θα ερχότανε η τιμωρία.

«Έτσι είπε, κι ολωνών εκόπηκαντα ήπατα απ’ τον τρόμο και ζάρωνε ο καθένας τους για να σωθή από τον Χάρο»(Οδύσσ., χ, 43-44). Και τι θα κάμουν τότε αυτοί οιδειλοί, που περιφρονούσανε τόσο πρόστυχα εκείνον που του ανήκαν όλα, αυτά πουεκείνοι με το στανιό βαλθήκανε να φάνε; Θα τα βάλουν μεταξύ των κι ο ένας αφ’ ούρίξει το βάρος στον άλλο και το φταίξιμο όλο, θα κοιτάξη να σώση άτιμα τη ζωήτου, υποσχόμενος μάλιστα να ξεπληρώση και με το παραπάνω τα όσα τόσον καιρόν,χωρίς ντροπή, έκλεβε κι άρπαζε διχως δικαίωμα κανένα.

«Τότε ο Ευρύμαχος το λόγοπήρε κι είπε: σωστά τους τά ‘ψαλες γι’ αυτά που σού ‘χουν κάμει, πλήθος στο σπίτισου άνομα, πλήθος και στ’ αγαθά σου. Μα να, ο Αντίνος κείτεται νεκρός, ο πρώτοςφταίχτης… αυτός έτρεφε άλλα στην καρδιά του, σε καλό δεν βγήκανε, αυτός μες τοκοσμακουστό να βασιλέψη Θειάκι και να σκοτώση, σταίνοντας καρτέρι το παιδί σου.Μα τώρα… λυπήσου το λαό σου εσύ κι εμείς στερνά απ’ την χώρα συνάζουμε, όσαπιωθήκαν κι όσα σου φαγωθήκαν όλα»(Οδύσς., χ, 45-57).

Καιτι του απαντά, ό ένας και μοναδικός βασιλιάς, ή τι θα ‘πρεπε σε κάθε περίστασι τέτοιαν’ απαντήση; Πως φυσικά η ατίμωσι που υπέστη το σπιτικό του δεν ξεπληρώνονται μ’όλα τα’ αγαθά του κόσμου. «Ευρύμαχε, κι αν όλα μου τα πατρικά γυρίστε, κί όσα είναι όλοσας το βιός και βάλτε κι άλλα τόσα, μήτε έτσι δεν σταματώ τα χέρια απ’ τη σφαγήσας, πριν ένα κι ένα τ’ άδικα πλερώσουν οι μνηστήρες…». Κι ευθύς, σαν ο άλλος του όρμηξε να τον χτυπήση μεμαχαίρι, να γλυτώση, να σωθή, ο βασιλιάς που γύρισε και ζήτησε την εξουσία πουτου άνηκε στο σπιτικό του, δίχως οίκτο, του ‘ριξε μια σαϊτιά, του τρύπησε τοσυκώτι κι εκείνος σωριάστηκε τριγύρω στο τραπέζι, εκεί που τρωγόπινε τόσα χρόνια«κι ευθύςτα μάτια του θολό τα σκέπασε σκοτάδι»(Οδύσς., χ, 90).

Αςπίνουνε κι ας τρώνε, ακόμα και τώρα και ας ατιμάζουνε ένα σπιτικό με το στανιό,αυτοί που σφετερίστηκαν την εξουσία και την χώρα. Μα ο βασιλιάς θε να επιστρέψη,μαζί και η θεία τιμωρία. Αυτό είναι πάντοτε το τέλος.

 filologos-hermes.blogspot.com