Με κάθε λαμπρότητα εορτάστηκε η εορτή των τριών Ιεραρχώνστην Αργολίδα , στον ομώνυμο ιερό ναό στην Κάντια Ναυπλίας, τον μοναδικό σε όλητην περιοχή ,όπου τιμώνται όλως ιδιαιτέρως οι τρεις Άγιοι .Φέτος στον πανηγυρικόεσπερινό που έγινε χοροστάτησε ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Επιδαύρου κ. Καλλίνικος,πλαισιωμένος από ιερείς από το Ναύπλιο και Αργος .Στο τέλος του αρχιερατικού εσπερινού ο θεοφιλέστατος μίλησε για την ζωήκαι το μεγάλο έργο των τριών Ιεραρχών ,αλλά και για το πόσο εύκολο είναι οκαθένας από εμάς να γίνει θεολόγος τηρώντας απλός τα βασικά της πίστης μας και τηςΟρθοδοξίας μας.
ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
Οι ΤρειςΙεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τονπροσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές τηςαγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικέςαναβάσεις.
Άσκησαν στονύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.
Δίδασκανκαθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώςμας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθεανθρώπου.
Καθόρισανσυστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οιπιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψανθαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν καιγια τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφειότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσανεποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος»(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).
Πολύ εύστοχαελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοικατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».
Βασικόστοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό,την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και τηςδιπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά νασυμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τουςήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοιστην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.
Εμείς,έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ.Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται γιαπροσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δενυπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτεβασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).
Και ο άγιοςΓρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς τηςΚωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τοναυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού,όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως.Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από τηνπροεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο τηςΚωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και τοασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλάγνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μήπαρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37,32-33).
Και ο ιερόςΧρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε νακαθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασίατης αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανεεξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο.Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στηνομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐδεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν.Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦτό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).
Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούςηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μαςνα μας τους χαρίζει
ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
Οι ΤρειςΙεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τονπροσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές τηςαγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικέςαναβάσεις.
Άσκησαν στονύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.
Δίδασκανκαθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώςμας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθεανθρώπου.
Καθόρισανσυστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οιπιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψανθαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν καιγια τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφειότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσανεποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος»(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).
Πολύ εύστοχαελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοικατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».
Βασικόστοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό,την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και τηςδιπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά νασυμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τουςήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοιστην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.
Εμείς,έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ.Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται γιαπροσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δενυπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτεβασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).
Και ο άγιοςΓρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς τηςΚωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τοναυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού,όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως.Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από τηνπροεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο τηςΚωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και τοασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλάγνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μήπαρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37,32-33).
Και ο ιερόςΧρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε νακαθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασίατης αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανεεξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο.Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στηνομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐδεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν.Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦτό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).
Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούςηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μαςνα μας τους χαρίζει
B&G STUDIO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου