Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-
Λέγεικάποιαν στιγμήν ο Πιλάτος τω Ιησού: «Δεν ηξεύρεις, ότι έχω εξουσίαν να σε σταυρώσω;»,δια να λάβη την απάντησιν Αυτού «δεν θα είχες καμμίαν εξουσία έναντίον μου, εάνδεν σου είχε δοθή αυτή απ’ επάνω, δηλαδή απ’ τον θεό. Η ανοχή του θεού σε κρατείάρχοντα»(Ιωανν.,ΙΘ,11). Ηνέχθη ο θεός κάποιαν στιγμήν, την στιγμήν της ευμαρείαςνα μας κυβερνήσωσι οι συγκεκριμένοι άρχοντες. Δειλοί, μωροί, άβουλοι θέλομεν νακρίνωμεν αυτούς; Όπως ο Πιλάτος; Δεν έχει σημασίαν. Σημασίαν έχει η ανοχή προς αυτούςτου θεού. Μα καλά θ’ αναρωτηθή κάποιος, ηνέχθη ο θεός αναξίους κυβερνήτας, ίνα μαςοδηγήσωσι εις τον όλεθρον και την ταπείνωσιν; Ενθάδε κρύπτεται η εννοία της βουλήσεωςπρος παιδαγωγίαν του θεού, η επιθυμία Αυτού να ξεφύγωμεν απ’ την πλάνην του ναθεωρούμε την ευμάρειαν άρτον ζωής και να καταβάλλωμεν πάσα δυνάμει την επίτευξιναυτής, λησμονώντας το αληθινόν και αέναον. Όμως ο ίδιος ο λαός του θεού ευθύνεταιδια τους αναξίους άρχοντάς του. Ο θεός απλώς ηνέχθη. Ιδού η ζοφερά πραγματικότης.Και ανηρωτήθη ο κυβερνήτης Πιλάτος «τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Και απεκρίθησανοι αρχιερείς. Δεν έχομεν βασιλέαν άλλον παρα μόνον τον Καίσαραν. Όταν λοιπόν οιΙουδαίοι ηρνήθησαν όχι μόνον τον Μεσσίαν, αλλά και την θεμελιώδην αρχήν της θεοκρατίαςτων, κατά την οποίαν βασιλεύς των ήτο μόνον ο θεός, τότε ο Πιλάτος παρέδωκεντον Ιησού, ίνα σταυρωθή»(Ιωανν.,ΙΘ,15-16).
Τιεπρόδωσεν ο σύγχρονος εληνικός λαός; Μα εμφανώς την πίστιν του προς τον βασιλέαντου. Εκ καταβολών του ελληνικού γένους, ο θεός βασίλευεν επ’ αυτού, η πίστις προςτο ιερόν και το αέναον. Πάσα παραβατικότης ή προδοσία προς εκείνο επέφερεν τηναπώλειαν. Απόδειξις; Τα λόγια του Ξενοφώντος, του αρχηγού των Μυρίων, προς αυτούςείναι διαφωτιστικά: «Λέω, ότι πολλές και καλές ελπίδες σωτηρίαςυπάρχουν σε μας. Γιατί πρώτα πρώτα, εμείς τηρούμε τους όρκους των θεών, εν ώ οιεχθροί όχι. Και αφ’ ού αυτά είναι έτσι, οι θεοί είναι αντίθετοι με τους εχθρούςκαι σύμμαχοι με μας, οι οποίοι θεοί βέβαια είναι ικανοί και τους μεγάλους γρήγορανα κάνουν μικρούς και τους μικρούς κι αν ακόμη βρίσκονται σε κινδύνους, να σώζουνεύκολα, όταν θέλουν»(Ξενοφ.,Κυρ. Αναβ.,3,2,10-11).
Όμωςδεν δίστασε η σύγχρονη ελληνική κοινωνία να κραυγάση «δεν έχομεν βασιλέαν άλλον,παρά μόνον τον Καίσαραν». Δεν έχομεν βασιλέαν τον θεόν αλλά πράγματα από τον κόσμοντούτο, τα χρήματα, την κατανάλωσιν, το θεαθήναι, το φαίνεσθαι, την εγωπάθειαν,την δόξα, τον πλούτον, την εύκολην ζωήν, την τρυφηλήν, την γεμάτη πάθη και ηδονές.Οι άρχοντες ευθύνονται δια τούτο; Αυτοί ίσως κατηγορηθούν ποτέ διατί αφέθησανκι ενέδωσαν εις το να μην μας αποτρέψουν από την αλλαξοπιστίαν μας, για την μωρίανμας αυτήν, την οποίαν και δεν προσπάθησαν, λόγω δικής τους ανεπαρκείας ναθεραπεύσουν. Μόνον δια τούτο; Ασφαλώς όχι, αλλά όποιο και να είναι οι λόγοι τηςδικής τους καταδίκης, δεν αθωώνουν αυτοί και την αδικίαν του λαού να μην πιστεύηεις τον βασιλέαν των προγόνων του, την ευθύνην αυτού δια την προδοσίαν τουβασιλέαν του.
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-
Λέγεικάποιαν στιγμήν ο Πιλάτος τω Ιησού: «Δεν ηξεύρεις, ότι έχω εξουσίαν να σε σταυρώσω;»,δια να λάβη την απάντησιν Αυτού «δεν θα είχες καμμίαν εξουσία έναντίον μου, εάνδεν σου είχε δοθή αυτή απ’ επάνω, δηλαδή απ’ τον θεό. Η ανοχή του θεού σε κρατείάρχοντα»(Ιωανν.,ΙΘ,11). Ηνέχθη ο θεός κάποιαν στιγμήν, την στιγμήν της ευμαρείαςνα μας κυβερνήσωσι οι συγκεκριμένοι άρχοντες. Δειλοί, μωροί, άβουλοι θέλομεν νακρίνωμεν αυτούς; Όπως ο Πιλάτος; Δεν έχει σημασίαν. Σημασίαν έχει η ανοχή προς αυτούςτου θεού. Μα καλά θ’ αναρωτηθή κάποιος, ηνέχθη ο θεός αναξίους κυβερνήτας, ίνα μαςοδηγήσωσι εις τον όλεθρον και την ταπείνωσιν; Ενθάδε κρύπτεται η εννοία της βουλήσεωςπρος παιδαγωγίαν του θεού, η επιθυμία Αυτού να ξεφύγωμεν απ’ την πλάνην του ναθεωρούμε την ευμάρειαν άρτον ζωής και να καταβάλλωμεν πάσα δυνάμει την επίτευξιναυτής, λησμονώντας το αληθινόν και αέναον. Όμως ο ίδιος ο λαός του θεού ευθύνεταιδια τους αναξίους άρχοντάς του. Ο θεός απλώς ηνέχθη. Ιδού η ζοφερά πραγματικότης.Και ανηρωτήθη ο κυβερνήτης Πιλάτος «τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Και απεκρίθησανοι αρχιερείς. Δεν έχομεν βασιλέαν άλλον παρα μόνον τον Καίσαραν. Όταν λοιπόν οιΙουδαίοι ηρνήθησαν όχι μόνον τον Μεσσίαν, αλλά και την θεμελιώδην αρχήν της θεοκρατίαςτων, κατά την οποίαν βασιλεύς των ήτο μόνον ο θεός, τότε ο Πιλάτος παρέδωκεντον Ιησού, ίνα σταυρωθή»(Ιωανν.,ΙΘ,15-16).
Τιεπρόδωσεν ο σύγχρονος εληνικός λαός; Μα εμφανώς την πίστιν του προς τον βασιλέαντου. Εκ καταβολών του ελληνικού γένους, ο θεός βασίλευεν επ’ αυτού, η πίστις προςτο ιερόν και το αέναον. Πάσα παραβατικότης ή προδοσία προς εκείνο επέφερεν τηναπώλειαν. Απόδειξις; Τα λόγια του Ξενοφώντος, του αρχηγού των Μυρίων, προς αυτούςείναι διαφωτιστικά: «Λέω, ότι πολλές και καλές ελπίδες σωτηρίαςυπάρχουν σε μας. Γιατί πρώτα πρώτα, εμείς τηρούμε τους όρκους των θεών, εν ώ οιεχθροί όχι. Και αφ’ ού αυτά είναι έτσι, οι θεοί είναι αντίθετοι με τους εχθρούςκαι σύμμαχοι με μας, οι οποίοι θεοί βέβαια είναι ικανοί και τους μεγάλους γρήγορανα κάνουν μικρούς και τους μικρούς κι αν ακόμη βρίσκονται σε κινδύνους, να σώζουνεύκολα, όταν θέλουν»(Ξενοφ.,Κυρ. Αναβ.,3,2,10-11).
Όμωςδεν δίστασε η σύγχρονη ελληνική κοινωνία να κραυγάση «δεν έχομεν βασιλέαν άλλον,παρά μόνον τον Καίσαραν». Δεν έχομεν βασιλέαν τον θεόν αλλά πράγματα από τον κόσμοντούτο, τα χρήματα, την κατανάλωσιν, το θεαθήναι, το φαίνεσθαι, την εγωπάθειαν,την δόξα, τον πλούτον, την εύκολην ζωήν, την τρυφηλήν, την γεμάτη πάθη και ηδονές.Οι άρχοντες ευθύνονται δια τούτο; Αυτοί ίσως κατηγορηθούν ποτέ διατί αφέθησανκι ενέδωσαν εις το να μην μας αποτρέψουν από την αλλαξοπιστίαν μας, για την μωρίανμας αυτήν, την οποίαν και δεν προσπάθησαν, λόγω δικής τους ανεπαρκείας ναθεραπεύσουν. Μόνον δια τούτο; Ασφαλώς όχι, αλλά όποιο και να είναι οι λόγοι τηςδικής τους καταδίκης, δεν αθωώνουν αυτοί και την αδικίαν του λαού να μην πιστεύηεις τον βασιλέαν των προγόνων του, την ευθύνην αυτού δια την προδοσίαν τουβασιλέαν του.
filologos-hermes.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου