Ο μοναχισμός δεν είναι ένα αντικοινωνικό φαινόμενο, η μια εκλογή που αντιστρατεύεται στην ανθρώπινη φύση. Είναι ένας τρόπος πραγματοποιήσεως της απόλυτης προσωπικής κοινωνίας: "Εάν μη είπη εν τη καρδία αυτού άνθρωπος, ότι εγώ μόνος και ο Θεός, εσμέν εν τω κόσμω, ούχ έξει ανάπαυσιν" (Αββάς Αλώνιος). Στο μοναχισμό δεν μιλούμε για κάποια αγαμία, που περιφέρεται στον εκκοσμικευμένο κόσμο μας, για τη συλλογή εκκλησιαστικών προνομίων και αξιωμάτων , αλλά για τον πόθο του βίου της άσκήσεως ή την ελεύθερη άσκηση του ανθρώπου, στην οδό της αληθινής φιλοθείας και φιλανθρωπίας. Μιλούμε για τον αγώνα της απαρνήσεως κάθε πραγματικότητας και εικόνας που δεν είναι ο Θεός και το θέλημά του για να επιτύχουμε την ολοκληρωτική αναφορά και αφιέρωση σ'Αυτόν και να βρούμε στο Θεό το δρόμο που οδηγεί στους ανθρώπους. Γιατί χωρίς πίστη στο Θεό δεν υπάρχει πίστη στους ανθρώπους.Ή γιατί "εκείνος που αγαπά τον Θεό δεν μπορεί να μην αγαπά και κάθε άνθρωπο σαν τον και τον εαυτό του" (Μάξιμος ο Ομολογητής ). Η μοναχική κλήση και πολιτεία μεταμορφώνει τον Μοναχό σ'αυτό που πραγματικά ορίζει και καταξιώνει τον άνθρωπο, δηλαδή σ'ένα προσευχόμενο όν, σε μία ευχάριστη παρουσία. Ταυτόχρονα όμως τον απελευθερώνει και τον στρέφει όλο προσοχή και αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο και όλο τον κόσμο.
Το κύριο για το μοναχό είναι η κατάληψη του Χριστού, αλλά χωρίς την αγάπη προς τον πλησίον κανείς δεν είναι φίλος και απόστολος του Χριστού. Στο μυστήριο του μοναχισμού, στην καθημερινή αδιάπτωτη μοναχική άσκηση, μας εντυπωσιάζει η υπερβολή της αγάπης στο καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, η καύση της καρδιάς του ασκητή για όλους τους ανθρώπους και όλη την κτίση, για όλα τα δημιουργήματα και τα πλάσματα του Θεού. Αν ο μοναχός εγκαταλείπει την υποκρισία της αστικής κοινωνικότητας και χωρίζεται από το κατεστημένο του εκκοσμικευμένου κόσμου, για να ενωθεί προσωπικά με το Θεό και να ξανακερδίσει την ελευθερία του, το επιχειρεί για να ξαναβρεί, με τη βεβαιότητα της αυτογνωσίας και ανθρωπογνωσίας που καλλιεργεί η άσκηση, καλύτερα και πληρέστερα τον κόσμο των ανθρώπων. Η απάντηση που διασώζεται στα ασκητικά αποφθέγματα, στην άποψη πως η φυγή από τους ανθρώπους αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση της μοναχικής τελειότητας, είναι αποκαλυπτική: "Αν πρώτα δεν μπορείς να κατορθώσεις να είσαι με τους ανθρώπους, δεν μπορείς να κατορθώσεις να ζείς κατά μόνας. Πραγματικά δυνατοί είναι εκείνοι που έρχονται ανάμεσα στους ανθρώπους" (Αββάς Λογγίνος-Αββάς Ματώης). Ο μεγάλος καημός του μοναχού είναι η απουσία του ανθρώπινου προσώπου και του διαλόγου μαζί του: Ω ταλαιπωρίσ... , έναν ζητώ να μιλήσω μαζί του και δε βρίσκω" (Αββάς Σισώης)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ"
ΤΟΥ ΠΡΩΤ.ΜΙΧ. ΚΑΡΔΑΜΑΚΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου