Εάν όμως, αυτή η φράσις, η στάσις ζωής, είναι ισχυρογνωμοσύνη! Εάν θέλουμε την δική μας άποψη με ότι αυτό συνεπάγεται! Εάν επιμένουμε να δίδεται πάντα η δική μας λύσις, αγνοώντας την γνώμη του άλλου, που ίσως το αποτέλεσμα να της αφορά περισσότερο και μετά κάνουμε κατάχρηση της ιδιότητός μας, είτε ως γονέως, είτε ως διδασκάλου, είτε ως προϊσταμένου!
"ο κόσμος να χαλάση...", μήπως αυταρχικό, μήπως δεν αφήνουμε περιθώρια στον άλλο να αναπνεύση; Μήπως του αφαιρούμε το οξυγόνο της ελευθερίας; Μήπως εγωισμός μας βάζει παρωπίδες και φθάνουμε στο σημείο να έχουμε σαν στάσι ζωής το "απαγορεύονται οι αντιδράσεις ";
Μήπως δεν συντελούμε στην διάπλασι χαρακτήρων με αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθησι: Μήπως ο ο υπερφίαλος τρόπος μας μειώνει την αυτοεκτίμηση του άλλου;
Μήπως η αλαζονεία μας κάνει ερείπια, κάποια όνειρα, κάποιους οραματισμούς, κάποιους προσωπικούς προγραμματισμούς;
Αλήθεια, οι άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους προτιμήσεις, τα δικά τους θέλω, τις δικές τους εφέσεις; Κάποια δικά τους πρέπει, δικές τους οπτικές;
Γιατί ¨ο κόσμος να χαλάση..." για να γίνη όπως το κρίνω εγώ, όπως το εκτιμώ εγώ.
Είναι αυτό κλίμα της αληθινής αγάπης; Είναι τάχα αναγκαίο ο άλλος πάντα να χορεύει το δικό μας σκοπό;
Μήπως η αυταρχικότητά μας προσφέρει μια νοσηρή ικανοποιήση σε μας που, ωστόσο, είναι τόσο επιβλαβής για τον χαρακτήρας μας;
Μήπως το " ο κόσμος να χαλάση...." μας απομακρύνει από πρόσωπα λατρευτά, αγαπημένα; και... έτσι καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε μοναξιά και απομόνωσι;
Ο αλάνθαστος λόγος του Θεού λέγει: "Η πεισμονή...εκ του καλούντος ημάς".
Αυτή η επιμονή και ο δυναμισμός αξίζει να ενεργοποιήται μόνον για την πραγμάτωσι του αγιασμού μας. Δεν νομίζετε;
ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
"¨ΛΥΔΙΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου