Συχνά φθάνουν ως προσκυνητές στο Άγιον Όρος αρκετοί νέοι. Από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο ερχομός τους δεν είναι από μια απλή περιέργεια. Κάτι περισσότερο αναζητούν. Υπάρχουν και σε αυτή την εποχή, αν όχι πολλοί, πάντως αρκετοί, νέοι άνθρωποι που ψάχνουν ένα βαθύτερο λόγο, ένα ουσιαστικό νόημα ζωής. Δεν αναπαύονται στις καθημερινές τυπικότητες, τις πρόχειρες διασκεδάσεις, τις καταλήψεις, και τις απεργείες. Πρόκειται για μια αναζήτηση, όχι στη μόδα, το Internet, τις καφετέριες, τη διαφήμιση, και τις επιπόλαιες γνωριμίες, αλλά στην ιστορία, την παράδοσ, την πίστη, τον πολιτισμό, το ιερό και το ωραίο.
Σε αυτούς λοιπόν έχει πολλά να πει το Άγιον Όρος. Γιατί είναι και κάπιοι άλλοι που έρχονται και ξαναέρχονται μα δεν χαμπαρίζουν. Φεύγουν όπως ήλθαν. Μόνο για να λένε πως πήγαν δεκάδες φορές. Γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, που έχει καλό κρασίκαι που μπορείς να μείνεις δεύτερη ημέρα. Υπάρχει ένα αθέατο Όρος και μία άγνωστη Ορθοδοξία. Νέος μου έλεγε με συγκίνηση πως η παράδοση του Όρους, μου φαινόταν πολύ ξένη και μακρυνή, κι όμως είναι τόσο προσφιλής και οικεία... Οι ήρεμοι μοναχοί, ο τρόπος που κάθονταν ώρες στα στασίδια, πως κάνουν μετάνοιες, τον έκαναν ν'αποκτήσει μία ζωντανή σχέση με τον Θεό. Τον είχαν κουράσει πολύ τα παχειά λόγια των γονέων και κάποιων που είχαν συνηθείσει στο ρόλο του αυστηρού ηθικολόγου.
Οι νέοι συνήθως διακρίνουν την γνησιότητα. Έτσι όταν την ανακαλύπτουν την ακολουθούν μ'ενθουσιασμό. Εδώ συναντάμε ένα διαφορετικό Θεό, από αυτόν που μας είχαν παρουσιάσει στην πόλη,μου' λεγε ένας φοιτητής. Δεν είναι τόσο φοβερός, μεγάλος, μακρυνός κι άγνωστος ο Θεός. Δεν είναι ο Θεός μας τιμωρός κι εκδικητής. Ακόμη και χριστιανοί μας έχουν ενίοτε μία λαθεμένη αντίληψη περί Θεού. Έτσι, ταλαιπωρούμενοι ταλαιπωρούν και τους άλλους.
Όταν νέος κι εγώ πήγα στο Άγιον Όρος, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό από το καταπληκτικό τοπίο, τις αγέρωχες οικοδομές και τα πολύτιμα κειμήλια, στάθηκα στα γεροντάκια, που δεν μιλούσαν συμβουλευτικά, αλλά μιλούσε η ίδια η στάση τους και η ζωή τους. Η υπομονή τους, η ηρεμία τους, η σιωπή τους, και η ελπίδα τους. Η επιλεγμένη ακολούθηση της λιτότητος, της υπακοής, της καθαρότητος, και της αδοξίας. Κρυμμένοι, σιωπηλοί και ταπεινοί. Δίχως τίποτε να καρτερούν από τον ανθρώπινο έπαινο.
Μετά είχαμε πολλές συζητήσεις με νέους στο αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας και στο υπέροχο μπαλκόνι της σκήτης μας. Μετά τις κλασσικές ερωτήσεις, γιατί γίνατε μοναχός, γιατί δεν τρώτε κρέας και γιατί δεν επιτρέπεται η είσοδος γυναικών στο Άγιο Όρος, έρχονταν οι πιο σοβαρές ερωτήσεις: Γιατί ζούμε; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεώς μας; Ποια η αλήθεια της Ορθοδοξίας; Ερωτήσεις που αξίζει να απαντηθούν νωρίς.
Οι νέοι θέλουν εμπνευσμένα πρότυπα. Κουράσθηκαν, όπως όλοι μας από τα παχειά και άνευ αντικρύσματος λόγια. Δεν έχω πως μόνο στο Όρος υπάρχει γνησιότητα. Υπάρχουν κι εδώ ζιζάνια στους κήπους. Η γνησιότητα υπάρχει παντού. Συχνά όμως είναι κρυμμένη και αδιαφήμιστη. Αξίζει κανείς να την αναζητήσει. Δεν αξίζει κανείς μία ζωή ν'ακολουθείμια τόσο κουραστική υποκριτική στάση. Να κολακεύει όποια ανίερη εξουσία.
ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΠΑΥΛΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου