του Πρωτ. Νεκταρίου Σαββίδη
Δεν χωράει αμφιβολία πως απαραίτητη για την ψυχή των παιδιών είναι η σχέση τους με την Εκκλησία. Οφείλουν οι γονείς αμέσως μετά την βάπτιση των παιδιών τους να τα οδηγούν στο χώρο της εκκλησίας και να τα συνδέουν με τα θεραπευτικά της μυστήρια.
Εκεί τα παιδιά θα έχουν τα πρώτα τους βιώματα σε ότι έχει σχέση με τον Θεό και τους αγίους. Θα χαρακτούν μέσα τους ανεξίτηλες άγιες παραστάσεις που θα τους επηρεάσουν για όλη τους τη ζωή. Συχνά θα σφραγίζοουν αυτήν την παρουσία τους με το μυστήριο της Θ.Ευχαριστίας. Θα έρχεται η χάρις του Θεού μέσα τους και θα τα αγιάζει μυστικώς.
Νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας των παιδιών, σύμφωνα με τους ειδικούς, διαμορφώνεται μόλις στα πέντε πρώτα χρόνια της ηλικίας τους. Η εκκλησιαστική ζωή προσφέρει τέτοιες ευκαιρίες διαμόρφωσης και αγιασμού του χαρακτήρα τους. Τα παιδιά στο Ναό θα αγγίξουν και θα φιλήσουν τις εικόνες, θα αισθανθούν και θα μυρίσουν το θυμίαμα, θα ακούσουν τις ψαλμωδίες, θα κάνουν το σημείο του Σταυρού, θα δουν τα άμφια των ιερέων, θα προσκυνήσουν τα ιερά λείψανα, θα νιώσουν το πιτσίλισμα του αγιασμού. Όλα δηλαδή τα ορατά στοιχεία των μυστηρίων της εκκλησίας μας. "Ακριβώς όπως οι γονείς περιμένουν να μάθουν τα παιδιά τους τη γλώσσα που ακούν γύρω τους και που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι, ακριβώς όπως τα βοηθούν να γνωρίσουν το περιβάλλον τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ας τα αφήσουν να εμποτιστούν με θρησκευτικές εντυπώσεις και έννοιες ". (Σοφία Κουλόμζιν, Το ορθόδοξο βιώμα και τα παιδιά μας). Ο άγιος γέροντας της εποχής μας π. Παίσιος έλεγε: τα παιδιά είναι άδειες κασέτες. Αν γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά του πάντα. Αν όχι είναι πιο εύκολο, όταν μεγαλώσουν να παραστρατήσουν. Αν μικρά βοηθηθούν και να ξεφύγουν αργότερα λίγο, πάλι θα συνέλθουν. Αν ποτισθεί το ξύλο με το λάδι, δεν σαπίζει. Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια , με φόβο του Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β'- Πνευματική Αφύπνιση).
Προϋπόθεση όμως για τα παραπάνω είναι οι ίδιοι οι γονείς να έχουν την πνευματική ωριμότητα και διάκριση ώστε οδηγούν τα παιδιά "εκ κοιλίας μητρός" στην μεγάλη Μάνα όλως μας που είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο έχει σχέση με την ευθύνη που έχουμε για τα παιδιά και μιλάμε για μικρά νήπια καθώς και των πρώτων πρώτων τάξεων του Δημοτικού, οι κληρικοί και οι υπόλοιποι ενορίτες. Πόσο δηλαδή, το δικό μας παράδειγμα και η ιεροπρεπής στάση όλων μας στο χώρο της Εκκλησίας "μιλάει" στις ψυχές των παιδιών. Δυστυχώς μερικές φορές κάποιοι από τους πιστούς μηδέ των ιερέων εξαιρουμένων, ενοχλούμεθα από την παρουσία των παιδιών στο Ι.Ναό και τον σχετικό θόρυβό τους. Είμαστε εύκολοι στο να παρατηρήσουμε τους γονείς γιατί ... τόλμησαν να φέρουν τα παιδιά στην εκκλησία την ημέρα της Κυριακής. Μερικοί παραπονούνται ότι δεν τους αφήνουν τα παιδιά που βρίσκονται στον Ναό να προσευχηθούν. Σαν να θέλουν ένα αποστειρωμένο από τον παραμικρό θόρυβο χώρο για να προσευχηθούν. Ούτε, φρονώ ταπεινά, είναι σωστό οι ιερείς να παρακινούν τους γονείς να φέρνουν τα παιδιά τους αποκλειστικά το Σάββατο στη εκκλησία . Τι μεγαλύτερη ευλογία από το να υποδεχθεί όλη η οικογένεια τον ερχομό του Κυρίου προς όλους τους πιστούς κατά την ημέρα της Κυριακής; Κυριακή ήταν η πρώτη φορά που ήρθε ο Κύριος στην συνάθροιση των μαθητών και αυτό εικονίζει διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού με το να επιτελεί τις συνάξεις κατά την Κυριακή, λέει ο Αγ. Γρηγόριος Ο Θεολόγος. "Ούσης οψίας τη ημέρα εκείνη τη μιά των σαββάτων ήλθε ο Ιησούς... Όλες οι κυριακές είναι το ίδιο αλλά η Κυριακάτικη δεσπόζει ( Ο Εκκλησιασμός, Ιερομονάχου Γρηγορίου).
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ 2008"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου