Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Χωρίζω

Είναι γεγονός, ότι ο αριθμός των διαζυγίων αυξάνεται συνεχώς. Έτσι, βλέπουμε όλο και πιο συχνά ζευγάρια που ένωσαν τις τύχες τους για μια κοινή συμβίωση με αγάπη να διαπιστώνουν ότι η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης είναι αφόρητη. Ξεκίνησαν με όνειρα κοινά αλλά, έτσι απλά, χωρίζουν.

Συχνά οι πραγματικές αιτίες ενός διαζυγίου βρίσκονται στην αρχή. Στο γάμο ή στη σχέση και στο πραγματικό και ίσως διαφορετικό λόγο που καθένας τους αποφασίζει να παντρευτεί.

Ουσιαστικά μόνο ένας λόγος είναι αναγκαίος και ικανός ώστε να οδηγήσει δύο ανθρώπους στην απόφαση να ενώσουν στις ζωές τους. Αυτός είναι ο αμοιβαίος έρωτας και αγάπη μεταξύ δύο ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Τότε ,συχνά, δημιουργούν ένα περιβάλλον αγάπης στο οποίο ανατρέφονται τα παιδιά που προκύπτουν από την ένωση τους.

Οι αιτίες ενός διαζυγίου πολλές , οι αφορμές ακόμα περισσότερες.

Το αποτέλεσμα σχεδόν πάντα ένα.

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανατρέφονται παιδιά να μην έχει την απαραίτητη αγάπη, την υπομονή, την αμέριστη προσοχή, την καθημερινή παρουσία και φροντίδα και το ενδιαφέρον και των δυο γονιών. Σημειώνουμε ότι υπεύθυνοι για το περιβάλλον που ανατρέφεται ένα παιδί είναι σαφώς οι γονείς του και μόνο αυτοί. Έχουν από κοινού την ίδια ευθύνη συναισθηματικά για την αδυναμία τους. Κάποιες φορές είναι θέμα άγνοιας, τότε οφείλουν μαζί να κάνουν τις όποιες προσπάθειες με την βοήθεια ειδικών, να πάνε σε σχολές γονέων κλπ. Στις περιπτώσεις αυτές ‘όμως που τελικά το περιβάλλον του παιδιού παραμένει ακατάλληλο τότε συχνά οι γονείς καλύτερα να χωρίζουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι παύουν να είναι γονείς, παύουν να είναι σύζυγοι. Πολλές φορές αυτό είναι καλύτερο για το παιδί.

Το περιβάλλον αυτό μέσα στο οποίο ανατρέφονται παιδιά οριοθετείται ως οικογένεια. Τι σημαίνει όμως οικογένεια;

Η οικογένεια ως θεσμός εμφανίζεται με τις ανθρώπινες ομάδες και συναντάται σε όλα τα είδη και τις μορφές της κοινωνικής συμβίωσης των ανθρώπων. Μέσα από την οικογένεια επιτελούνται και καλύπτονται μια σειρά από βιο-κοινωνικές λειτουργίες, όπως η αναπαραγωγική λειτουργία, οικονομικές λειτουργίες, καθώς και ένα πλέγμα ψυχολογικών λειτουργιών, που με άλλο όρο χαρακτηρίζουμε ως οικογενειακό περιβάλλον.

Ως ομάδα συγκροτημένη, η οικογένεια έχει τη δική της δυναμική, που προσδιορίζεται από ιδιότυπες συναισθηματικές σχέσεις και δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της.

Η ιδιότυπη, βαθιά συναισθηματική αλληλεπίδραση των μελών της οικογένειας είναι αυτή ακριβώς που καθιστά δύσκολες και δραματικές τις ανακατατάξεις των δυναμικών-των ρόλων, των στάσεων και των συναισθημάτων – όταν επισυμβεί μια μεταβολή στη συγκρότησή της.

Συχνά, η αποχώρηση ενός γονέα αποτελεί ακρωτηριασμό της δομής της και προκαλεί βαθιές ανακατατάξεις και συναισθηματικές αντιδράσεις καθώς δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα υποκατάστασης.

Ο γάμος, με οποιαδήποτε μορφή (σύμφωνο συμβίωσης ,πολιτικός, θρησκευτικός), ως θεσμός είναι ιστορικά μεταγενέστερος της οικογένειας. Του αναγνωρίζεται μια κοινωνική αποστολή καθώς με αυτόν εξασφαλίζεται – όπως πιστεύεται – μια μεγαλύτερη διάρκεια και μονιμότητα στην οικογένεια ως κοινωνικού σχηματισμού.

Το παιδί που είναι πραγματικό θύμα των ενδοοικογενειακών συγκρούσεων στρέφεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του, επειδή διαπιστώνει πως οι γονείς του ως πρότυπα , δεν στέκονται στο ύψος που η συνείδησή του τους είχε τοποθετήσει. Τα παιδιά, στην αρχική φάση της συναισθηματικής διάστασης, στέκονται ως μάρτυρες της έντασης, την οποία δεν κατανοούν, ενώ παραμελούνται από τους προβληματισμένους και συχνά αποδιοργανωμένους γονείς τους.

Είναι αλήθεια, πως τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δυο γονείς, σ' όλα τα στάδια της ψυχοσωματικής τους εξέλιξης. Το παιδί έχει ανάγκη από μια σταθερή οικογενειακή ατμόσφαιρα, που να του εξασφαλίζει το πλαίσιο όπου θ' αναπτυχτεί, θα πειραματιστεί και θα γνωρίσει τον γύρω του κόσμο. Η φυσική και ψυχολογική παρουσία των γονιών, ικανοποιεί τις ανάγκες του για στοργή, αγάπη, ασφάλεια και παραδοχή, στοιχεία απαραίτητα για την ομαλή ανάπτυξη του.

Πρέπει να διευκρινιστεί πως μόνη η φυσική παρουσία των γονιών δεν αποτελεί σίγουρη εγγύηση ψυχικής υγείας των παιδιών. Ακόμα και αν οι γονείς δεν απουσιάζουν από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά οι σχέσεις μεταξύ τους είναι έντονα δυσαρμονικές, η παρουσία τους ισοδυναμεί για τα παιδιά με ψυχολογική αποστέρηση, που μπορεί να προκαλέσει βλάβη στην ψυχική υγεία τους, όμοια μ' εκείνη που φέρνει η αποστέρηση του ενός ή και των δύο γονιών.

http://www.gonis.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αρχειοθήκη ιστολογίου