Την βασκανία την αποδέχονταν και οι αρχαίοι Έλληνες. Ο Δημόκριτος, ο Πλούταρχος, ο Αριστοτέλης, ο Ηλιόδωρος ασχολήθηκαν με τη βασκανία επιχειρώντας να δώσουν μια ψυχολογική ερμηνεία του φαινομένου. Ο βάσκανος οφθαλμός πίστευαν ότι μπορεί να προσβάλλει κάθε έμψυχο ή άψυχο όν, ιδιαιτέρως όμως τον άνθρωπο και τα προσφιλή του πράγματα. Θύματα της βασκανίας πιστεύεται ότι είναι άτομα διακρινόμενα για την ωραιότητα τους, ή ακόμη άτομα πού συγκεντρώνουν γενικά εξαιρετικά προσόντα και ιδιότητες κυρίως σωματικές. Τα παιδιά ιδιαίτερα θεωρούνται τα συνηθέστερα και ευκολότερα θύματα της βασκανίας. Εξ επόψεως χριστιανικής η βασκανία μπορεί να θεωρηθεί ως δεισιδαιμονία, η οποία εμμέσως απορρίπτει η αμβλύνει την πίστη στην θεία Πρόνοια. Ο άγιος Ιγνάτιος ο Αντιοχείας γράφει στους Ρωμαίους «οὐδέποτε ἐβασκάνατε οὐδένα» δεν δέχεται την δεισιδαιμονία αυτή, αλλά απλώς πιστοποιεί ότι οι χριστιανοί κανένα δεν φθονούν. Στην ίδια επιστολή καταδικάζει την βασκανία γράφοντας «Βασκανία ἐν ὑμίν μή κατοικεῖτο». Αλλά και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας, μη αρνούμενοι την πραγματικότητα της βασκανίας, την αποδίδουν στην επήρεια του πονηρού πνεύματος, την οποία θεωρούν ως έργο του διαβόλου και ως αποτέλεσμα φθόνου. Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και λόγο «περί φθόνου καί βασκανίας» διασωζόμενο από τον Συμεών τον Μεταφραστή (αρχές 10ου αι.) πού περιλαμβάνεται στους «Λόγους κδ’ ἐκλεχθέντας διά Συμεών τοῦ μαγίστρου ἡ λογοθέτου ἐκ πασῶν τῶν πραγματειῶν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Βασιλείου».
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Εξορκισμοί, Εξορκιστές και Βασκανία», Εκδόσεις «Ομολογία»
xristianos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου