<<Έως πότε>>;... Αλλ' είναι πολλαί αι περιπτώσεις, κατά τας οποίας θα ημπορούσεν ο πιστός να επαναλάβη τους λόγους του προφητάνακτος. Είναι πάρα πολλαί αι θλίψεις, που έρχονται, η μία κατόπιν της άλλης, και μας αφαιρούν την χαράν και γεμίζουν την καρδίαν μας από μελαγχολίαν και απογοήτευσιν. Ω, πόσον θα ηθέλαμεν κατά τας ώρας αυτάς να εκχύσωμεν με ευλάβειαν το παράπονόν μας προς τον Θεόν και να του είπωμεν τους φόβους μας και να διατυπώσωμεν τα ανησυχίας μας. <<Έως πότε, Κύριε...>>;
Και πρέπει να το κάμωμεν αυτό. Έαν μας ανακουφίζη το να ξεσπώμεν εμπρός εις τους φίλους μας, εκδιηγούμενοι τα βάσανα και τας θλίψεις μας, πόσω μάλλον θα ανακουφισθώμεν και θα ενισχυθώμεν
, έαν καταφεύγωμεν εις τον Θεόν, και προσπίπτωμεν εις τον <<θρόνον της χάριτος>>, ομιλούντες προς τον εν ουρανοίς Πατέρα μας, ως πιστά και ταπεινά τέκνα του; Όταν με ταπείνωσιν και απλότητα παρουσιαζώμεθα ενώπιον του, ειμπορούμεν και ημείς να του λέγωμεν:
Πάτερ ουράνιε, πονούμεν, και κλαίομεν πολλάκις κατά την επίγειον ζωήν μας, δοκιμάζοντες θλίψεις και στενοχωρίας.
ΠΗΓΗ: (ΨΑΛΜΟΣ ΙΒ' 2-3)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου