Πῶς ἡ Θεία Λατρεία ἀποτελεῖ τήν διαδικασία τῆς σωτηρίας μας;

Ἡ ζωντανή Πίστη συνεπάγεται ἀληθινή ἐκκλησιαστική ζωή δηλ. ὑπακοή στίς θεῖες ἐντολές,συμμόρφωση μέ τόν τρόπο ζωῆς πού μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλά ἢδη εἲπαμε ὃτι πρώτη ἐντολή εἶναι ἡ ἀγάπη καί ὃτι τήν ἐκπληρώνουμε κατά τόν τελειότερο τρόπο μέ τήν Θεία Λατρεία. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς πού μᾶς διδάσκει ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἑπομένως ἡ συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου στό ἒργο τῆς σωτηρίας του ἒγκειται στήν ἐκκλησιαστικοποίησή του. Δηλ. στήν ἐνσωμάτωσή του στήν Ἐκκλησία καί στήν ζωντανή μετοχή του στή Λατρεία τοῦ Θεοῦ, στό νά γίνει ὂν λατρευτικό, πού εἶναι καί ὁ προορισμός του.

Ἡ λατρευτική σύναξη τῶν πιστῶν, τά ψάλματα, τά ἀναγνώσματα, οἱ προσευχές (κοινές καί ἀτομικές), ἡ νοερά προσευχή, ὁ ἐτήσιος κύκλος τῶνἑορτῶν καί πρό πάντων τά Ἃγια Μυστήρια, ὃλα αὐτά, μᾶς διδάσκουν, μᾶς παιδαγωγοῦν τρυφερά καί ἀποτελοῦν μιά εὐλογημένη διαδικασία, πού στοχεύει στή σωτηρία μας. Στή λύτρωση ἀπό τή φθορά καί τό θάνατο καί στήν ἀπό ἂλλο δρόμο, τόν δρόμο τῆς μετανοίας, εἲσοδό μας στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τήν πρώτη μέρα τῆς γεννήσεως ἑνός ἀνθρώπου ὁ ἱερέας διαβάζει τίς εὐχές τῆς γεννήσεως, πού ἀναφέρονται στό παιδί καί στήν μητέρα. Ἐξαίρεται τό γεγονός ὃτι ἡ γέννηση τῶν τέκνων εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί συνέχιση τῆς πράξεως τῆς δημιουργίας. Ὑπενθυμίζεται ὃμως ὃτι ὁ ἂνθρωπος, ἡ μητέρα ἐκ προαιρέσεως καί τό παιδί λόγῳ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, βρίσκονται μέσα στήν ἁμαρτία καί γι' αὐτό παρακαλεῖ ὁ ἱερεύς νά συγχωρηθοῦν καί νά ἀξιωθοῦν νά ὁδηγηθοῦν στό σαραντισμό. Μέ τήν πράξη τοῦ σαραντισμοῦ γίνεται κατά κάποιο τρόπο ἡ ἐπανένταξη τῆς μητέρας στό λειτουργικό σῶμα, ἀπό τό ὁποῖο ἀπεῖχε λόγῳ τῆς λοχείας· ἐπίσης γίνεται καί ἡ ἀφιέρωση τοῦ παιδιοῦ στό Θεό μέσα στό Ναό πάνω στά χέρια τοῦ ἱερέα ὡς ἐκπροσώπου τοῦ Θεοῦ. Στή συνέχεια ἡ Βάπτιση, τό Χρίσμα καί ἡ Εὐχαριστία εἲναι γιά τόν ἂνθρωπο ἡ σωτήρια διαδικασία εἰσόδου του στήν Ἐκκλησία, στήν κοινότητα τῶν ἁγίων.Γίνεται ἡ

ἐνσωμάτωσή του στό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.Ἡ πρόσκτιση τῶν χαρισμάτων καί δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματου μέ τή Βάπτιση καί ἡ ἐνεργοποίηση καί ἐντατικοποίησή τους μέ τό Χρίσμα, ὁδηγοῦν στήν Θεία Εὐχαριστία ὃπου ὁ ἂνθρωπος ἑνώνεται μυστικά μέ τό Χριστό σέ μιά ὓψιστη δυνατή ἓνωση. Ἐκεῖ ἑνώνεται καί μέ τούς ἀδελφούς του, πάλι ἐν Χριστῷ, ὣστε νά τούς αἰσθάνεται ὡς μέλη δικά του, ἀφοῦ ὃλοι εἶναι μέλη τοῦ ἑνός σώματος καί ὃλοι μαζί, ὁ Χριστός καί οἱ πιστοί δοῦλοι του, συνιστοῦν τό μυστικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.[i]

Μέ τήν Θεία λατρεία ἐπιτυγχάνει ὁ πιστός

1. τήν ἒνταξη του στήν κοινότητα, στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί

2. τήν ἐσωτερική ἀλλαγή καί μεταμόρφωση μέ τά μέσα τῆς Χάριτος, πού ἂφθονα παρέχει ἡ Ἐκκλησία

<<Ἡ σωτηρία δέν εἶναι ἁπλῶς ἀκρόαση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀτομική προσπάθεια ἠθικῆς προκοπῆς καί βελτιώσεως, ἀλλά ἒνταξη στήν κοινότητα, στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἐσωτερική ἀλλαγή καί μεταμόρφωση μέ τά μέσα τῆς Χάριτος, πού ἂφθονα παρέχει ἡ Ἐκκλησία>>[ii].<<Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται πέρα ἀπό κάθε ἠθική πειθαρχία ἢ θρησκευτικά καθήκοντα. Εἶναι ὑπέρβαση τῆς Ἠθικότητας στήν Πνευματικότητα.>>[iii]

3. Μέ τήν Θεία Λατρεία ἐπιτυγχάνεται ἡ ὀντολογική ἀλλαγή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀληθινή παιδαγωγία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Διότι ὁ ἂνθρωπος εἶναι πρόσωπο καί ὁλοκληρώνεται σάν πρόσωπο, ἒχοντας ἀπέναντί του (πρός + ὂψη)κάποιο ἂλλο πρόσωπο καί κοινωνεῖ ἀληθινά μαζί του. Ὁλοκληρώνεται κοινωνόντας, ἐπικοινωνόντας ἀληθινά μέ τόν ἂλλο καί μέ τόν Ἂλλο πού εἲναι ὁ Κύριος. Ἡ ἐπιτευξη αὐτῆς τῆς κοινωνίας γίνεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀληθινή κοινωνία πού ταυτίζεται μέ τήν τέλεια ἀγάπη βιώνεται στή Λατρεία, στήν Λατρευτική Σύναξη τῶν πιστῶν καί μάλιστα στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Διότι <<Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι συνάθροιση ἀτομικοτήτων ἀλλά κοινωνία προσώπων>>[iv].<<Ἡ συνάντηση τοῦ προσωπικοῦ ἀνθρώπου μέ τόν προσωπικό Θεό δέν εἶναι ἁπλή διανοητική θέα, ἁπλή ἐνόραση τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ. Εἲναι ὀντολογική κοινωνία στή θεία ἐνέργεια, πραγματική μετοχή στή ζωή τῆς σάρκας τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, πού θεώθηκε καί μᾶς θεοποιεῖ>>[v].Αὐτή ἡ συνάντηση μέ τόν Προσωπικό Θεό γίνεται μόνο μέσα στή Θεία Λατρεία.