Η Εθνική μας "αγκιστρωμένη" στο έπος της Πορτογαλίας αρνείται να δει λίγα μέτρα πιο μπροστά

Του Νίκου Μητροσύλη
καθηγητή Φυσικής Αγωγής και προπονητή ποδοσφαίρου



Όλη η Ελλάδα καθηλώθηκε την περασμένη Τρίτη μπροστά στις τηλεοράσεις της, για να παρακολουθήσει την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών της στο Παγκόσμιο κύπελλο απέναντι στην υπερδύναμη Αργεντινή, στον πάγκο της οποίας κάθεται ένας ποδοσφαιρικός μύθος. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο για πολλούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη…

Τελικά, η εθνική μας ομάδα, ηττήθηκε με 2-0 και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση με τρεις βαθμούς και μια νίκη στις αποσκευές της. Πολύ καλύτερα από την προηγούμενη συμμετοχή της, όπου όπως όλοι θυμόμαστε, είχαμε ηττηθεί σε τρεις αγώνες, με τέρματα 0-10…

Οι περισσότεροι πίστευαν πως ο Θεός του ποδοσφαίρου, αν υπάρχει σίγουρα φοράει γαλανόλευκα, θα ήταν για μια ακόμη φορά με το μέρος μας. Η τύχη, είναι η ελπίδα της αδυναμίας, έλεγαν κάποιοι και στην περίπτωση της Εθνικής μας, οι φίλαθλοι που έζησαν το έπος του 2004, απαιτούσαν με τον τρόπο τους, την επανάληψη ενός θαύματος. Μόνο που τα θαύματα, δεν γίνονται ούτε κάθε μέρα και όπως αποδείχθηκε, ούτε κάθε τέσσερα ή έξη χρόνια. Προφανώς, απαιτείται για κάποιο θετικό αποτέλεσμα και κάτι ακόμη.

Θυμάμαι την Εθνική μας ομάδα, από την εποχή του Σιδέρη, του Παπαιωάννου, του Δομάζου στο στάδιο Καραισκάκη, να νικούν τους εξαιρετικούς Πορτογάλους με 4-2 σε μια αξέχαστη ραδιοφωνική μετάδοση του Βασίλη Γεωργίου. Μετά, να μαλώνουμε στο Βουκουρέστι και να αποκλειόμαστε από το Παγκόσμιο κύπελλο του 1970..!!! Να μην μπορεί να μας νικήσει η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία, ποιος μπορεί να ξεχάσει τα γκολ του αξεπέραστου Γιώργου Δεληκάρη, και να μας επιβάλλεται η Μάλτα. Να παίρνουμε ισοπαλία μέσα στο Μαρακανά με τους Βραζιλιάνους και να χάνουμε δια περιπάτου από Ελβετούς και Βούλγαρους. Θυμάμαι μεγάλες επιτυχίες και μεγάλες τραγωδίες. Όλες, με έναν κοινό παρονομαστή. Την αυταπάρνηση, τον ηρωισμό, το πάθος και την άμυνα…Κυρίως αυτήν..!!!


Στο σχολείο, μας έμαθαν για τους Πέρσες που ήλθαν να μας καταλάβουν. Ξέρξης, Δαρείος, Μαρδόνιος. Για τους Ρωμαίους που μας κατέκτησαν με τα όπλα και τους κατακτήσαμε με το πνεύμα. Για τους Αβάρους που ήθελαν το Βυζάντιο, για τους Οθωμανούς που πολιορκούσαν την Πόλη μας, για τους Φράγκους, για τους Ενετούς. Για τους Τούρκους, τους Ιταλούς, τους Βούλγαρους, τους Γερμανούς. Η ιστορία μας, είναι γεμάτη από κατορθώματα ηρώων, που έπεφταν σε άνισες μάχες. Οι Έλληνες, είχαν μια σχεδόν αποκλειστική σχέση με τον ηρωισμό. Έκαναν θαύματα, πάντα όταν ήταν σε άμυνα. Όταν όλοι τους είχαν ξεγραμμένους. Όταν έπρεπε να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια. Όταν έπρεπε να πάνε κόντρα σε κάθε λογική. Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές, δεν θα μπορούσαν να έχουν μεγαλώσει αλλιώς. Έχουν όλοι, την ίδια ιστορία. Και κοινά πρότυπα…

Παρακολουθώντας τον προχτεσινό αγώνα με τους Αργεντινούς, έβλεπα όλους τους αμυντικούς που έχει στη διάθεσή του ο προπονητής της Εθνικής μας, να παίζουν όλοι..!!! Μαν του μαν, λίμπερο, διπλές ζώνες άμυνας. Κλειστό παιχνίδι, καταστροφή, περιορισμοί των κινήσεων του αντιπάλου, φάουλ και φούλ άμυνα. Όλοι πίσω, κάτι σαν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, σαν τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, σαν τους μαχητές στα οχυρά Ρούπελ. Πόλεμος, καταστροφή και μια κρυφή ελπίδα πως μπορεί ένα θαύμα να συμβεί. Ένα κόρνερ, ένα φάουλ, μια αντεπίθεση. Μία και μόνο μία. Ο Σαμαράς δεν βρήκε στόχο, και οι ελπίδες εξανεμίστηκαν…

Το ποδόσφαιρό μας, ακολουθεί πιστά το ιστορικό πρότυπο του Έλληνα. Πιθανότατα βασικός υπεύθυνος να είναι και ο Γερμανός προπονητής της, αλλά να μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που τον αποθεώναμε όταν με το ίδιο ακριβώς ποδόσφαιρο, έφερε το αποτέλεσμα που ούτε στα όνειρά μας δεν είχαμε δει. Το Ευρωπαικό πρωτάθλημα. Το ποδόσφαιρό μας, κυριαρχείται από την τάση των ομάδων να αμύνονται μαζικά, να εξασφαλίζουν το μηδέν και να ψάχνουν το γκολ στις αντεπιθέσεις. Αυτό το ποδόσφαιρο μας έδωσε έναν τίτλο, αυτό λατρέψαμε ακόμη περισσότερο. Αυτό, μας έπεισαν, ότι μας ταιριάζει. Μ’ αυτό θα πορευτούμε και ίσως μ ‘αυτό να πεθάνουμε. ‘Όμως, δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι. Δεν μας αξίζει…

Ο κόσμος από τότε που οι Έλληνες αμύνονταν του πατρίου εδάφους, έχει αλλάξει κατά πολύ. Το ποδόσφαιρο και οι περί αυτού αντιλήψεις, επίσης. Στη σύγχρονη Ελλάδα, οφείλουμε να παρακολουθήσουμε την πραγματικότητα και να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, είναι κατά τη γνώμη μου, μειωτικό να θεωρείται ανίκανος να δημιουργήσει και ικανός μόνο να καταστρέφει. Υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, ποδοσφαιριστές με φαντασία, που μπορούν να ομορφύνουν το παιχνίδι και των ομάδων τους και της Εθνικής μας. Ο Βασίλης Τσιάρτας λατρεύτηκε στη Σεβίλλη και ονομάστηκε «μάγος». Ποτέ δεν έλειψε η τεχνική από τους παίκτες μας. Η εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους έλειπε. Για να αποθεώσουμε μετά τον «τσαμπουκά» ενός αμυντικού και τον ηρωισμό ενός αμυντικού χαφ.

Για να λατρέψουμε τον προπονητή που «έστησε» καλά την ομάδα κλείνοντας τους διαδρόμους καταστρέφοντας και πήρε το 0-0, για να βαφτίσουμε παικταράδες όσους κόβουν, όσουν μαρκάρουν, όσους κράτησαν το μηδέν. Για να δεχτούμε σαν μοναδικό τρόπο παιχνιδιού, αυτό ακριβώς που ακύρωνε το ίδιο το παιχνίδι..!!! Τη δημιουργία..!!!

Είναι κρίμα. Το ευρωπαικό πρωτάθλημα, δεν μας έδωσε ούτε ένα βήμα προόδου. Πίστευα, πως κάποιοι θα αντιληφθούν την αναγκαιότητα μιας αλλαγής στην ποδοσφαιρική νοοτροπία και θα οδηγούσαν την Εθνική μας τουλάχιστον, σε πιο δημιουργικούς δρόμους, προσλαμβάνοντας κάποιον με περισσότερη διάθεση για ένα άλλου είδους ποδόσφαιρο, με αντίληψη περισσότερο θεαματική. Προς Θεού. Δεν κατακρίνω τον Ρεχάγκελ. Αντίθετα, εκτιμώ την προσφορά του, κυρίως στον τομέα της αυτοπεποίθησης και της αποφαστικότητας. Αγωνιστικά όμως, περίμενα μετά το 2004 να κυριαρχήσει από τους διοικούντες το Ελληνικό ποδόσφαιρο, μια άλλη λογική. Πιο προοδευτική. Πιο ριζοσπαστική. Που θα έδινε στην Εθνική μας μια άλλη ταυτότητα, πέραν εκείνης που μάθαμε όλοι. Που θα ανάγκαζε τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου να δουν με διαφορετική ματιά από τη συνηθισμένη, που μας έκανε μίζερους, φτωχούς συγγενείς των μεγάλων δυνάμεων. Όχι πως θα γινόμαστε ξαφνικά, πρωταγωνιστές παίζοντας επίθεση. Αλλά, ένα ποδόσφαιρο βασισμένο σε ιδέες, σε προοπτική δημιουργικότητας που θα εκμεταλλευόταν στο έπακρο το ταλέντο των παικτών.
Οι Ιάπωνες, παίζοντας το Παγκόσμιο του 2002, κατάλαβαν τα λάθη τους, δούλεψαν σκληρά στο πρωτάθλημά τους, βελτιώθηκαν και το 2010 προκρίθηκαν θριαμβευτικά, παίζοντας εξαιρετικά. Εμείς, προλάβαμε να θάψουμε τους παίκτες μας, μετά το πρώτο ματς, κι εκείνοι το μόνο που είχαν να πουν, ήταν ότι βιαστήκαμε να τους πούμε ξοφλημένους. Λες κι εμείς είμαστε εκείνοι που τους αναγκάσαμε να παίζουν έτσι όπως παίζουν. Λες κι εμείς είμαστε αυτοί που σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα του ποδοσφαίρου μας.
Ανεξάρτητα από τη ριζωμένη φιλοσοφία, που επιτάσσει να «μην ξεφτιλίζομαι», οι φίλαθλοι εύκολα θα χειροκροτούσαμε μια Εθνική που θα έπαιζε για να κερδίσει αυτό που της αναλογούσε, μέσα από ορθόδοξους τρόπους και θετική σκέψη. Δυστυχώς, όσο δεν βρίσκεται ένας ηγέτης να πάρει το ποδόσφαιρό μας από το χέρι και να το οδηγήσει μπροστά, όλοι μας θα δυσανασχετούμε με το θέαμα και τα αποτελέσματα της Εθνικής, που αγκιστρωμένη στο έπος της Πορτογαλίας αρνείται να δει λίγα μέτρα πιο μπροστά…

http://sport.argonafplia.gr