Tρεῖς χιλιάδες περίπου χρόνια πέρασαν ἀπὸ τότε ποὺ πρωτοειπώθηκε ἡ θεόπνευστη αὐτὴ φράση. Τὴν εἶπε ὁ ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ψαλμωδὸς Δαβὶδ σὲ μιὰ δύσκολη φάση τῆς ζωῆς του (Ψαλμ. λε΄11).
Καὶ ἀπὸ τότε ἑκατομμύρια ἄνθρωποι τὴν ἔχουν ἐπαναλάβει καὶ ἔχουν ἱκετεύσει μ’ αὐτὴ τὸν Θεὸ
νὰ παρατείνει τὸ ἔλεός του στὴ ζωή τους. Εἶναι πάντα ἐπίκαιρη. Καὶ ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς πιστοὺς μᾶς ἀγγίζει ἡ φράση αὐτή. Τὴ λέμε καὶ τὴν ἀκοῦμε συχνότατα: κάθε βράδυ στὸ σπίτι μας ὅσοι κάνουμε τὸ Ἀπόδειπνο, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ναούς μας ὅταν ψάλλεται ἡ Δοξολογία πρὶν ἀπὸ κάθε θεία Λειτουργία. Ἴσως τὴν ἔχουμε συνηθίσει. Κρύβει ὅμως σπουδαῖα μηνύματα γιὰ τὴ ζωή μας.
Σκεφθήκαμε ἄραγε ποτὲ τί θὰ γινόμασταν, ἂν ἔπαυε κάποτε ὁ πολυεύσπλαχνος καὶ πολυέλεος Θεὸς νὰ ἐκχύνει τὸ ἔλεός του ἐπάνω μας; Ἐὰν ἔστρεφε ἀπὸ ἐμᾶς τὸ πρόσωπό του λόγῳ τῶν πολλῶν
ἁμαρτιῶν μας καὶ δὲν ἤθελε νὰ βλέπει τὰ ὅσα αἰσχρὰ καὶ παράνομα καὶ ἁμαρτωλὰ διαπράττονται στὴ γῆ; Θὰ ἀναστατώ νονταν τὰ πάντα. Θὰ ἐπικρατοῦσε χάος στὸν κόσμο. Μιὰ ἀπέραν
τη ζούγκλα θὰ γινόταν ἡ γῆ μας. Τὸ λέει αὐτὸ σὲ ἄλλο του ψαλμὸ ὁ Δαβίδ: «Ἀποστρέψαντός σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσονται» τὰ σύμπαντα, Κύριε (Ψαλμ. ργ΄ 29). Ἐὰν παύσεις νὰ ενδιαφέρεσαι γιὰ τὸν κόσμο, Κύριε, θὰ ταραχθοῦν, θὰ ἀναστατωθοῦν τὰ σύμπαντα.
Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι ὅλος ἀγάπη καὶ δὲν παύει ποτὲ νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν κόσμο, ποὺ Αὐτὸς δημιούργησε. Δὲν παύει ποτὲ νὰ λυπᾶται καὶ νὰ εὐσπλαχνίζεται τὰ πλάσματά του, τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ Αὐτὸς ἔπλασε. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἐκδηλώνει τὸ μέγα του ἔλεος πρὸς τὰ πλάσματά του. Καὶ ὅπως τὸ διακήρυξε ὁ Μονογενὴς Υἱός του, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος ἕνεκα τῆς θείας εὐσπλαχνίας του, ὁ Θεὸς «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε΄ 45). Δὲν ἐξαιρεῖ κανένα. Πρὸς ὅλους ἐκδηλώνει τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη του. Ὅταν ὅμως ὁρισμένοι ἄνθρωποι δὲν τὸν θέλουν τὸν Θεό, δὲν πιστεύουν σ’ Αὐτόν, ὅταν δὲν σκέπτονται κὰν τὸ ἔλεός του ἢ μᾶλλον τὸ περιφρονοῦν, ὅταν Τὸν βλασφημοῦν, ὅταν καταπατοῦν τοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολές του καὶ ζοῦν βυθισμένοι στὴ διαφθορὰ καὶ σαρκικότητα, ὅπως ἄλλοτε στὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, τότε ἀποστρέφει ὁ Θεὸς τὸ πρόσωπό του. Ἀφοῦ δὲν Τὸν θέλουν, δὲν τοὺς
ἀναγκάζει διὰ τῆς βίας νὰ πιστεύσουν σ’ Αὐτόν. Τοὺς ἀφήνει νὰ γευθοῦν τοὺς πικροὺς καρποὺς τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὁποία μόνοι τους διαλέγουν, ὅπως ἔγινε καὶ γίνεται σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς
γῆς. Καὶ τότε ὅμως ὁ Θεὸς τοὺς ἀντιμετωπίζει μὲ ἀγάπη, μὲ σκοπὸ νὰ συνέλθουν καὶ νὰ μετανοήσουν γιὰ νὰ ἐλεηθοῦν.
Ἀξίζει ὅμως νὰ προσέξουμε στὴ φράση ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὸ ἄρθρο μας αὐτὸ ὅτι ὁ θεοκίνητος Δαβὶδ λέει στὸν Θεὸ «συνέχισε νὰ ἐλεεῖς ἐμᾶς ποὺ Σὲ γνωρίζουμε, ποὺ πιστεύουμε σ’ Ἐσένα, ποὺ γνωρίζουμε τὶς ἐντολές σου καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὶς ἐφαρμόζουμε». Δὲν μιλάει δηλαδὴ ἐκ μέρους τῶν ἄπιστων καὶ ἀδιάφορων καὶ ἄσχετων πρὸς τὴ θρησκεία ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἐκ μέρους τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ὅλων τῶν πιστῶν καὶ ἐκ μέρους ἐμοῦ καὶ σοῦ, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ποὺ διαβάζεις αὐτὲς τὶς γραμμές. Ἐμεῖς δηλαδὴ ποὺ γνωρίσαμε ἀπὸ μικρὰ ἴσως παιδιά, ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς μας ἢ καὶ ἀπὸ εὐσεβεῖς δασκάλους καὶ καθηγητές μας καὶ πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἁγιασμένους κληρικούς μας τὴν Πίστη μας· ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε διαβάσει ἀπὸ βιβλία θρησκευτικὰ Ὀρθόδοξα ἀρκετὰ γιὰ τὴν Πίστη μας καὶ ἔχουμε ἀκούσει σὲ ὁμιλίες πολὺ περισσότερες καὶ βαθύτερες ἔννοιες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ πνευματικότητα περιλαμβανόμαστε μέσα σ’αὐτὸ τὸ αἴτημα. Εἴμαστε κατά κάποιο τρόπο ὅλοι μας «γινώσκοντες τὸν Θεόν». Γνωρίζουμε δηλαδὴ τὸν Θεό. Γνωρίσαμε, μάθαμε ἀρκετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη του, γιὰ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ του. Ἀκούσαμε, μελετήσαμε, μελετοῦμε τὸ Εὐαγγέλιό του, ἐκκλησιαζόμαστε, ἐξομολογούμαστε, κοινωνοῦμε. Εἴμαστε πιστοί. Εἴμαστε δικοί του. Ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του. Ἀνανεώνουμε συνεχῶς αὐτὴ τὴ γνώση καὶ σχέση μὲ τὸν Θεό μας μὲ τὴ χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὅμως διαπιστώνουμε ἐλέγχοντας τὸν ἑαυτό μας ὅτι εἴμαστε ἀδύνατοι, ὅτι ἁμαρτάνουμε, ὅτι δὲν εἴμαστε ὅπως μᾶς θέλει τελείους ὁ Κύριος. Καὶ ἂν ἐλέγξει Ἐκεῖνος καὶ παρατηρήσει ὅλες τὶς πράξεις καὶ τὶς παραβάσεις τῶν καθηκόντων μας, δὲν μποροῦμε νὰ σταθοῦμε θαρρετὰ ἐνώπιόν του, ὅπως λέει ἄλλος Ψαλμός (Ψαλμ.ρκθ΄ 3). Γι’ αὐτὸ Τὸν ἱκετεύουμε νὰ παρατείνει τὸ ἔλεός του, νὰ συνεχίζει νὰ μᾶς ἐλεεῖ, νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ μακροθυμεῖ καὶ νὰ μᾶς βοηθεῖ στὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν πρόοδό μας στὴν ἀρετή. Τὸν παρακαλοῦμε ἐπίσης νὰ μᾶς χαρίσει ἀκόμη λίγη παράταση ζωῆς, γιὰ νὰ προλάβουμε νὰ διορθωθοῦμε καὶ νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴ μετάνοιά μας.
Καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος μᾶς εἰσακούει καὶ θὰ παρατείνει τὸ ἔλεός του, ἐφόσον βλέπει τὴν καλὴ διάθεσή μας, συνεχίζουμε τὸν καλὸν ἀγώνα. Καὶ ἐλπίζουμε ὅτι μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ ἔχουμε καλὴ ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ «φοβεροῦ βήματός» του καὶ θὰ εἰσέλθουμε καὶ στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ ἐλέους του.
Καὶ ἀπὸ τότε ἑκατομμύρια ἄνθρωποι τὴν ἔχουν ἐπαναλάβει καὶ ἔχουν ἱκετεύσει μ’ αὐτὴ τὸν Θεὸ
νὰ παρατείνει τὸ ἔλεός του στὴ ζωή τους. Εἶναι πάντα ἐπίκαιρη. Καὶ ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς πιστοὺς μᾶς ἀγγίζει ἡ φράση αὐτή. Τὴ λέμε καὶ τὴν ἀκοῦμε συχνότατα: κάθε βράδυ στὸ σπίτι μας ὅσοι κάνουμε τὸ Ἀπόδειπνο, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ναούς μας ὅταν ψάλλεται ἡ Δοξολογία πρὶν ἀπὸ κάθε θεία Λειτουργία. Ἴσως τὴν ἔχουμε συνηθίσει. Κρύβει ὅμως σπουδαῖα μηνύματα γιὰ τὴ ζωή μας.
Σκεφθήκαμε ἄραγε ποτὲ τί θὰ γινόμασταν, ἂν ἔπαυε κάποτε ὁ πολυεύσπλαχνος καὶ πολυέλεος Θεὸς νὰ ἐκχύνει τὸ ἔλεός του ἐπάνω μας; Ἐὰν ἔστρεφε ἀπὸ ἐμᾶς τὸ πρόσωπό του λόγῳ τῶν πολλῶν
ἁμαρτιῶν μας καὶ δὲν ἤθελε νὰ βλέπει τὰ ὅσα αἰσχρὰ καὶ παράνομα καὶ ἁμαρτωλὰ διαπράττονται στὴ γῆ; Θὰ ἀναστατώ νονταν τὰ πάντα. Θὰ ἐπικρατοῦσε χάος στὸν κόσμο. Μιὰ ἀπέραν
τη ζούγκλα θὰ γινόταν ἡ γῆ μας. Τὸ λέει αὐτὸ σὲ ἄλλο του ψαλμὸ ὁ Δαβίδ: «Ἀποστρέψαντός σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσονται» τὰ σύμπαντα, Κύριε (Ψαλμ. ργ΄ 29). Ἐὰν παύσεις νὰ ενδιαφέρεσαι γιὰ τὸν κόσμο, Κύριε, θὰ ταραχθοῦν, θὰ ἀναστατωθοῦν τὰ σύμπαντα.
Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι ὅλος ἀγάπη καὶ δὲν παύει ποτὲ νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν κόσμο, ποὺ Αὐτὸς δημιούργησε. Δὲν παύει ποτὲ νὰ λυπᾶται καὶ νὰ εὐσπλαχνίζεται τὰ πλάσματά του, τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ Αὐτὸς ἔπλασε. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἐκδηλώνει τὸ μέγα του ἔλεος πρὸς τὰ πλάσματά του. Καὶ ὅπως τὸ διακήρυξε ὁ Μονογενὴς Υἱός του, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος ἕνεκα τῆς θείας εὐσπλαχνίας του, ὁ Θεὸς «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε΄ 45). Δὲν ἐξαιρεῖ κανένα. Πρὸς ὅλους ἐκδηλώνει τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη του. Ὅταν ὅμως ὁρισμένοι ἄνθρωποι δὲν τὸν θέλουν τὸν Θεό, δὲν πιστεύουν σ’ Αὐτόν, ὅταν δὲν σκέπτονται κὰν τὸ ἔλεός του ἢ μᾶλλον τὸ περιφρονοῦν, ὅταν Τὸν βλασφημοῦν, ὅταν καταπατοῦν τοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολές του καὶ ζοῦν βυθισμένοι στὴ διαφθορὰ καὶ σαρκικότητα, ὅπως ἄλλοτε στὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, τότε ἀποστρέφει ὁ Θεὸς τὸ πρόσωπό του. Ἀφοῦ δὲν Τὸν θέλουν, δὲν τοὺς
ἀναγκάζει διὰ τῆς βίας νὰ πιστεύσουν σ’ Αὐτόν. Τοὺς ἀφήνει νὰ γευθοῦν τοὺς πικροὺς καρποὺς τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὁποία μόνοι τους διαλέγουν, ὅπως ἔγινε καὶ γίνεται σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς
γῆς. Καὶ τότε ὅμως ὁ Θεὸς τοὺς ἀντιμετωπίζει μὲ ἀγάπη, μὲ σκοπὸ νὰ συνέλθουν καὶ νὰ μετανοήσουν γιὰ νὰ ἐλεηθοῦν.
Ἀξίζει ὅμως νὰ προσέξουμε στὴ φράση ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὸ ἄρθρο μας αὐτὸ ὅτι ὁ θεοκίνητος Δαβὶδ λέει στὸν Θεὸ «συνέχισε νὰ ἐλεεῖς ἐμᾶς ποὺ Σὲ γνωρίζουμε, ποὺ πιστεύουμε σ’ Ἐσένα, ποὺ γνωρίζουμε τὶς ἐντολές σου καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὶς ἐφαρμόζουμε». Δὲν μιλάει δηλαδὴ ἐκ μέρους τῶν ἄπιστων καὶ ἀδιάφορων καὶ ἄσχετων πρὸς τὴ θρησκεία ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἐκ μέρους τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ὅλων τῶν πιστῶν καὶ ἐκ μέρους ἐμοῦ καὶ σοῦ, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ποὺ διαβάζεις αὐτὲς τὶς γραμμές. Ἐμεῖς δηλαδὴ ποὺ γνωρίσαμε ἀπὸ μικρὰ ἴσως παιδιά, ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς μας ἢ καὶ ἀπὸ εὐσεβεῖς δασκάλους καὶ καθηγητές μας καὶ πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἁγιασμένους κληρικούς μας τὴν Πίστη μας· ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε διαβάσει ἀπὸ βιβλία θρησκευτικὰ Ὀρθόδοξα ἀρκετὰ γιὰ τὴν Πίστη μας καὶ ἔχουμε ἀκούσει σὲ ὁμιλίες πολὺ περισσότερες καὶ βαθύτερες ἔννοιες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ πνευματικότητα περιλαμβανόμαστε μέσα σ’αὐτὸ τὸ αἴτημα. Εἴμαστε κατά κάποιο τρόπο ὅλοι μας «γινώσκοντες τὸν Θεόν». Γνωρίζουμε δηλαδὴ τὸν Θεό. Γνωρίσαμε, μάθαμε ἀρκετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη του, γιὰ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ του. Ἀκούσαμε, μελετήσαμε, μελετοῦμε τὸ Εὐαγγέλιό του, ἐκκλησιαζόμαστε, ἐξομολογούμαστε, κοινωνοῦμε. Εἴμαστε πιστοί. Εἴμαστε δικοί του. Ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του. Ἀνανεώνουμε συνεχῶς αὐτὴ τὴ γνώση καὶ σχέση μὲ τὸν Θεό μας μὲ τὴ χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὅμως διαπιστώνουμε ἐλέγχοντας τὸν ἑαυτό μας ὅτι εἴμαστε ἀδύνατοι, ὅτι ἁμαρτάνουμε, ὅτι δὲν εἴμαστε ὅπως μᾶς θέλει τελείους ὁ Κύριος. Καὶ ἂν ἐλέγξει Ἐκεῖνος καὶ παρατηρήσει ὅλες τὶς πράξεις καὶ τὶς παραβάσεις τῶν καθηκόντων μας, δὲν μποροῦμε νὰ σταθοῦμε θαρρετὰ ἐνώπιόν του, ὅπως λέει ἄλλος Ψαλμός (Ψαλμ.ρκθ΄ 3). Γι’ αὐτὸ Τὸν ἱκετεύουμε νὰ παρατείνει τὸ ἔλεός του, νὰ συνεχίζει νὰ μᾶς ἐλεεῖ, νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ μακροθυμεῖ καὶ νὰ μᾶς βοηθεῖ στὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν πρόοδό μας στὴν ἀρετή. Τὸν παρακαλοῦμε ἐπίσης νὰ μᾶς χαρίσει ἀκόμη λίγη παράταση ζωῆς, γιὰ νὰ προλάβουμε νὰ διορθωθοῦμε καὶ νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴ μετάνοιά μας.
Καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος μᾶς εἰσακούει καὶ θὰ παρατείνει τὸ ἔλεός του, ἐφόσον βλέπει τὴν καλὴ διάθεσή μας, συνεχίζουμε τὸν καλὸν ἀγώνα. Καὶ ἐλπίζουμε ὅτι μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ ἔχουμε καλὴ ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ «φοβεροῦ βήματός» του καὶ θὰ εἰσέλθουμε καὶ στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ ἐλέους του.
ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Ο ΣΩΤΗΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου