Η εικόνα είναι απ' τις πιο βαθειά θεολογικές και μυστικές παραστάσεις που έχει η βυζαντινή εικονογραφία.
Εδώ παρουσιάζεται η κορυφή του όρους Θαβώρ, όπου ανέβηκε ο Χριστός παίρνοντας μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους πιο ώριμους πνευματικά μαθητές, κι εκεί μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Δηλαδή, δεν έγινε κάτι άλλο απ' ό,τι ήταν, αλλά άφησε μόνο να αποκαλυφθεί λίγο η δόξα Του, τόσο, όσο θα άντεχαν να την δουν οι τρεις απόστολοι. Γι' αυτό, μέχρις ένα σημείο, ο Πέτρος μπορεί και κάνει ακόμη διάλογο μαζί Του, προτείνοντας να στήσουν εκεί σκηνές, ενώ όταν ακούστηκε η φωνή του Θεού-Πατρός, η σφοδρότητα του Θείου Φωτός ήταν τόση, ώστε και οι τρεις ήταν αδύνατο να την αντέξουν, κι έπεσαν κάτω σαν νεκροί.Αυτήν ακριβώς τη στιγμή περιγράφει η εικονογραφική σύνθεση της Μεταμορφώσεως, όταν οι τρεις απόστολοι βρίσκονται πεσμένοι κατά γης και σκορπισμένοι σαν να τους έχει παρασύρει βίαιος άνεμος, κι ο Χριστός έχει ενδύματα κατάλευκα και περιβάλλεται από εκθαμβωτικό κύκλο Θείου Φωτός. Δεξιά κι αριστερά Του μένουν όρθιοι αυτοί οι οποίοι και στη ζωή τους άντεξαν τη θέα του Θεού και έγιναν θεόπτες, ο Μωυσής που παρέλαβε το Νόμο και ο Ηλίας, ο πιο φλογερός απ' τους προφήτες, ο Μωυσής εκπρόσωπος των νεκρών και ο Ηλίας των ζώντων, αφού ζων ηρπάγη από το πύρινο άρμα.
Οι δύο προφήτες με το Χριστό στο κέντρο σχηματίζουν κύκλο, συμβολίζοντας έτσι την αδιάρρηκτη ενότητα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, η οποία δεν έχει αρχή και τέλος, γιατί ο Θεός Λόγος είναι ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ο Ων, ο Ην και ο ερχόμενος και ο μένων εις τους αιώνας.
(Βυζαντινή ζωγραφική θεωρία, Νινέττα Βολουδάκη , Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1995)
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος βαρύς.
Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου