"ΑΓΑΘΟΝ ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ ΤΩ ΚΥΡΙΩ..."

 

Ασφαλώς θα ησθάνετο βαθείαν συγκίνησιν ο θεόπνευστος ποιητής, όταν άφινε την ψυχήν του να εκχυθή εις δοξολογίας και ύμνους προς τον θεόν. Η αρμονία που ανεδίδετο από τας χορδάς του μουσικού του οργάνου, του "δεκαχόρδου ψαλτηρίου", με την υπόκρουσιν της κιθάρας και με την συμμετοχήν της ανθρώπινης φωνής, εγεννούσαν εις την ψυχήν του αισθήματα ιεράς ευλαβείας και κατανύξεως. Με τοιαύτην προσευχήν ήρχιζε την ημέραν του και με παρόμοιαν έθετε  τέρμα εις τας ενασχολήσεις του, και παρεδίδετο έπειτα εις τον ύπνον της νυκτός. Την απαρίθμησιν των δωρεών και ευεργεσιών του Θεού διεδέχετο η δοξολογία προς τον Ύψιστον και η έκφρασις της ευγνωμοσύνης προς τον πλουσιόδωρον των περιπτώσεων , εις τας οποίας εξεδηλώνετο η εύνοια και η προστασία του Θεού. "Αγαθόν το εξομολογήσθαι τω Κυρίω..." Ωφέλιμον και ευχάριστον, καλόν και πρέπον είναι να δοξολογή  ο άνθρωπος  τον Κύριον και να ψάλλη ύμνους προς του Υψίστου.