Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι στην παράλογη απαίτηση του μικρότερου γιού να ζητήσει το μέρος της πατρικής περιουσίας που "του αναλογεί" και να φύγει, ο καλός Πατέρας δεν φέρνει αντίρρηση* απεναντίας υπακούει. Δεν δείχνει να ταράζεται από τον φόβο του αγνώστου για το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί του, ούτε στέλνει εγκάθετους να τον παρακολουθούν και να του φέρνουν πληροφορίες , ούτε φοβίζει ή προειδοποιεί τον ίδιο. Τον αφήνει ελεύθερο να αναχωρήσει, ταυτόχρονα όμως ο Πατέρας ανεβαίνει στον σταυρό της αναμονής.
"Χώρα μακρά" είναι ο τόπος και ο τρόπος της αμαρτίας. Εκεί ο μικρός γιός σπατάλησε την περουσία, αλλά και την "ουσία" του , τον εαυτό του. Το σίγουρο είναι ότι όσο υπήρχε η περουσία, υπήρχαν κοντά του οι "φίλοι". Όταν όμως σπαταλήθηκαν όλα, απέμεινε μόνος. Βρήκε κάποιον από τους πολίτες εκείνης της μακρινής χώρας, με τον ίδιο τρόπο ζωής φυσικά, και έβοσκε τους χοίρους του, τρώγοντας την ίδια τροφή με αυτούς, ξυλοκέρατα. Απέκτησε δηλαδή το με ανόλογα φρονήματα αφεντικό, άνθρωπο παθών ("χοίροι") και ασχολούμενο με όλα όσα υποδαυλίζουν, "φουντώνουν ("κεράτια", ξυλοκέρατα) τα πάθη.
ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ "ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου