ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ Ν'ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ;

Την νύχτα της Γέννησης του Θεανθρώπου η Παναγία Μητέρα του ακούπησε στοργικά σπαργανωμένο το θείο Παιδί της στη φάτνη χωρίς τίποτε απ'όσα θεωρούν σπουδαία οι άνθρωποι.

Στο στάβλο των ζώων γέννησε η Θεοτόκος τον Υιόν της και "ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη", εκεί που οι άνθρωποι έβαζαν τροφή καθαρή και κατάλληλη για τα ζώα. Αυτόν μόνο τον τόπο διέθεσε εκείνη τη μοναδική νύχτα, στον Κύριο και Θεό της η γη των ανθρώπων.

Αλλά η φάτνη της εσχάτης φτώχειας και μαζί της άπειρης θεικής συγκατάβασης έμεινε στην ανθρώπινη συνείδηση ως μοναδικό λίκνο δόξας και αφαλτήριο ανυψώσεως του ανθρώπου στο πρόσωπο του Χριστού.

Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι, μικροί και μεγαλύτεροι, που ν'ακουμπήσουμε σήμερα την ψυχή μας;

Σήμερα η γη των ανθρώπων γίνεται κάθε μέρα πιο ακατάλληλη να ζήσουμε ως άνθρωποι, να εμπιστευθούμε την ζωή μας  ν'ανακλίνουμε κάπου την ψυχή μας, να στηρίξουμε τις ελπίδες μας, να εναποθέσουμε τις προσδοκίες μας, να ονειρευτούμε  την γήινη πορεία μας.

Φέτος τα Χριστούγεννα θα ξαναδιαβάσουμε την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πιο ώριμοι και πιο απορημένοι, θα ζωγραφίσουμεμε ευλάβεια στα γεμάτα προσμονή μάτια μας τον Υιό της Παρθένου στην  Φάτνη ελεύθερο απ' όσα υπολογίζουμε , οι άνθρωποι, έτοιμο από βρέφους για τη φτώχεια, τη στέρηση την εξορία, τη δίωξη, τη θυσία, τη δόξα!
Εμείς που ν'ακουμπήσουμε την ψυχή μα;
Η φάτνη στο στάβλο της γης  βρέθηκε μόνη διαθέσιμη ν'ακουμπήσει το θείο βρέφος η Παναγία μας, η φάτνη της ελευθερίας απ'όσα μας φαίνονται σπουδαία και απαραίτητα. Αυτή μπορεί να γίνει σήμερα το σημείο αναφοράς μας, το μέσο ανατροπής του παγκοσμίου κατεστημένου που απαξιώνει τον άνθρωπο, η επιλογή μας, η παρηγορία  και η έμπνευση για τα σημαντικά και τα μεγάλ, για την αληθινή καταξίωση και δόξα που πρέπει στον άνθρωπο.