Κατανοεί τότε ο μετανοημένος, συχνά μέσα σε πλημμυρίδα δακρύων, ότι όσα γράφει το Ιερό Ευαγγέλιο είναι η μόνη αλήθεια και αφορούν όλα στον ίδιο. Το αποτέλεσμα είναι επικεντρώνεται δημιουργικά προσπαθώντας να τηρήσει αυτά που το Ευάγγελιο εντέλλεται, μη τυχόν και αλλιώς "χαλάσει" σαν άνθρωπος* καθόλου δεν τον επηρεάζουν οι σκέψεις και πράξεις των άλλων. Έχει να κάνει παρατηρήσεις μόνο στον ίδιο του εαυτό. Απεναντίας όσο αυστηρότερος είναι στον εαυτό του, τόσο επιεικέστερος είναι στους άλλους. Τους δικαιολογεί αφού, σκέπτεται, ότι τους λείπει η Χάρις της μετάνοιας την οποία έχει ο ίδιος. Αλλά πιθανόν να μην την εκτιμάει και αυτή, όσο ίσως θα την εκτιμούσαν οι συγκεκριμένοι αμαρτωλοί, αν τους είχε αγγίξει* θα ήταν οπωσδήποτε καλύτεροί του. Δεν μένει επομένως χώρος για να ανυψωθούν είδωλα εγωισμού σε μία μετανοούσα καρδία. ¨Εχει μπει σε μία ευλογημένη διαδικασία ατέλεστης (δίχως τελειωμό) μετάνοιας όπου όσο το πένθος βαθαίνει λόγω της συναίσθησης των αμαρτιών, τόσο και η χαρά επίσης βαθαίνει λόγω της αίσθησης όπου μας ανέρχεται ο Κύριος. Αυτή η αίσθηση χαρμολύπης ευχόμαστε και προσευχόμαστε να μας δοθεί από Εκείνον.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ "ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου