Οἱ τρεῖς γεννήσεις μας. Λίγο παράξενος ἀκούγεται αὐτὸς ὁ λόγος: ὅτι δηλαδὴ ὁ χριστιανὸς τρεῖς φορὲς γεννιέται σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ ὅμως εἶναι ἀλήθεια ὅτι «τρίτον τῷ βίῳ τικτόμεθα» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ποιὲς ὅ μως εἶναι αὐτὲς οἱ τρεῖς γεννήσεις μας; Καμία ἀμφιβολία δὲν ὑπάρχει ὅτι πρώ
τη γέννησή μας εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἀφήνουμε τὰ μητρικὰ σπλάχνα καὶ ἐξερχόμεθα ἀπὸ τοὺς μητρικοὺς κόλπους γιὰ νὰ εἰσέλθουμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ μεγάλο καὶ
χαρ μόσυνο γεγονός, ἰδιαίτερα γιὰ τὴ μητέ ρα, ὅταν πλέον αἰσθάνεται δίπλα της τὴ νέα ὕπαρξη ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο. Κά θε γυναίκα, μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ὅταν γεννᾶ αἰσθάνεται πόνους καὶ ἔχει λύ-
πη, για τὶ ἦλθε ἡ ὥρα νὰ γεννήσει. Ὅταν ὅμως γεννηθεῖ τὸ παιδί, δὲν θυμᾶται πλέον τὴ θλίψη καὶ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἐξ αιτίας τῆς χαρᾶς ποὺ δοκιμάζει γιατὶ γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο
(Ἰω. ις΄ 21). Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχονται στὴ γῆ νέες ὑπάρξεις. Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται συνδημιουργὸς τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ μας. Πραγματοποιεῖται ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. α΄ 28). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη γέννηση, ποὺ μᾶς φέρνει στὴ γῆ, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γῆ ὁδηγούμαστε πάλι στὴ γῆ. «Πρώτη ἐστὶν ἡ ἐκ τῶν μητρῴων κόλπων πρόοδος, ὁπη νίκα εἰς τὴν γῆν ἀπαγώμεθα ἐκ γῆς» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὑπάρχει καὶ δεύτερη γέννηση γιὰ τὸν χριστιανό. Μᾶς τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος στὸ διάλογό του μὲ τὸν Νικόδημο,
ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι προκειμένου κάποιος νὰ γίνει μέτοχος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ ἄνωθεν. Ἐ ὰν δὲν γεννηθεῖ ἀπὸ ἐπάνω, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, δὲν δύναται νὰ δεῖ τὴ
Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπο λαύ σει τὰ ἀγαθά της. Ἔκπληκτος ὁ Νικόδημος ἐρωτᾶ τὸν θεῖο Διδάσκαλο πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ὅταν ἔχει πλέον γηράσει; Μήπως μπορεῖ νὰ μπεῖ γιὰ δεύτερη φορὰ στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του; (Ἰω. γ΄ 3-4). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ δίνει λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις τί ἐννοοῦσε μὲ τὰ ὅσα τοῦ εἶπε προηγουμένως. «Ἐὰν δὲν γεννηθεῖ κανεὶς πνευμα τικὰ ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ ἁγίου Βαπτίσμα τος καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο ἀοράτως
μὲ τὸ νερὸ αὐτὸ ἐνερ γεῖ τὴν ἀνα γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλ θει στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. γ΄ 5). Οἱ ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸ Βάπτισμα παλιγγενεσία, δηλαδὴ ἀρχὴ νέας ζωῆς, ξαναζωντάνεμα. Εἶναι «ὄ χημα πρὸς οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα» (Μέγας Βασίλειος). Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος λέγει ὅτι τὸ Βάπτισμα «μεταδίδει φῶς καὶ κάνει τὸ χρι στιανὸ φωτεινό, διαλύει τὸ σκοτάδι... κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν».
Ἡ δεύτερη λοιπὸν αὐτὴ γέννησή μας πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ἡ ὁποία μᾶς προσφέρεται διὰ τοῦ θείου λουτροῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρα νό,
διότι «ἐστὶν ἐκ χάριτος, ἡ διὰ τοῦ θεί ου λουτροῦ ἡμῖν προσερχομένη» (Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὑπάρχει καὶ τρίτη γέννηση ἐξίσου ἀναγκαία καὶ αὐτὴ γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανό. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος προγνώριζε τὸ εὐμετάβολον τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι εὔκολα ὁ καθένας μας γλιστρᾶ στὴν ἁ -
μαρτία· γνώριζε καὶ τὸν πόλεμο ποὺ ὑφιστάμεθα ἀπὸ τὸν πανοῦργο Διάβολο, προκειμένου νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ χάρισε στὴν Ἐκκλησία τὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς
Μετα νοίας. Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ μετανοήσουν, ἔ χουν τὴ δυνατότητα νὰ γευθοῦν τὸ ἔ λεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. «Ἐὰν με τανοήσωσι πάντες οἱ βουλόμενοι, δύ νανται τυχεῖν τοῦ παρὰ τοῦ Θεοῦ
ἐλέ ους», διότι «ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄμετρον τοῦ πλούτου αὐτοῦ τὸν μετανοοῦντα ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ὡς δίκαιον καὶ ἀναμάρτητον ἔχει». Ὅταν ὁ χριστιανὸς μετανοεῖ εἰλικρινὰ καὶ ἐπιστρέφει κοντὰ στὸν στοργικὸ οὐράνιο πατέρα του μὲ βαθιὰ μετάνοια καὶ
εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας, γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Σκέψου τὸν σπινθήρα ποὺ πέφτει στὸ πέλαγος. Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ με τανοεῖ. Σβήνεται μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας
τοῦ Οὐ ρά νιου Πατέρα μας (Ἱερὸς Χρυσόστομος). Ἡ τρίτη γέννησή μας λοιπὸν πραγμα-
τοποιεῖται μὲ τὴν εἰλικρινὴ καὶ βαθιὰ μετάνοιά μας καὶ μὲ τὰ θεάρεστα ἔργα ποὺ πράττουμε, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ἐπι στρέψουμε καὶ νὰ ζήσουμε κοντά του σύμφωνα
μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του. «Ἡ τρίτη ἐκ τῆς μετανοίας ἡμῖν καὶ τῶν ἀγαθῶν πόνων προσγίνεται» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὄντως οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ τρεῖς φορὲς γεννιόμαστε. Ἡ μὲν πρώ τη εἶναι αὐ-
τὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐρχόμαστε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ παραμένουμε πάλι στὴ γῆ, εἶναι ἔρ γο τῶν γονέων μας. Αὐτοὶ καθίστανται συν δημιουργοὶ τοῦ Θεοῦ. Ἡ δεύτερη καὶ ἡ τρίτη γέννηση μᾶς ὁ -
δηγοῦν ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Εἶναι ἔργο κατ’ ἐξοχὴν τῆς ἐλεύθε ρης προσωπικῆς μας ἐπιλογῆς. Πραγμα τοποιεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της, διὰ τοῦ ἱε-
ροῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Μετανοίας, ἀφοῦ μόνο ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος καὶ μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία σωζόμαστε. Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, τὸν χορηγὸ τῆς ζωῆς μας, καὶ τοὺς καλούς μας γονεῖς, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς ἔφεραν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μᾶς ὁδήγησαν
στὴν ἁγία του Ἐκκλησία ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας καὶ γευόμαστε τὶς δωρεὲς τῆς θείας Χάριτος. Νὰ λευκαίνουμε ὁλοένα καὶ περισσότερο τὸ χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ τὸν θεῖο
του λόγο καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα τῆς θείας Χάριτος ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος στὴν Ἐκκλησία του.
Νὰ θυμόμαστε λοιπὸν τὶς τρεῖς γεννήσεις μας, ὅσο ζοῦμε καὶ ἀναπνέουμε, καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὶς ξεχνοῦμε.
τη γέννησή μας εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἀφήνουμε τὰ μητρικὰ σπλάχνα καὶ ἐξερχόμεθα ἀπὸ τοὺς μητρικοὺς κόλπους γιὰ νὰ εἰσέλθουμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ μεγάλο καὶ
χαρ μόσυνο γεγονός, ἰδιαίτερα γιὰ τὴ μητέ ρα, ὅταν πλέον αἰσθάνεται δίπλα της τὴ νέα ὕπαρξη ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο. Κά θε γυναίκα, μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ὅταν γεννᾶ αἰσθάνεται πόνους καὶ ἔχει λύ-
πη, για τὶ ἦλθε ἡ ὥρα νὰ γεννήσει. Ὅταν ὅμως γεννηθεῖ τὸ παιδί, δὲν θυμᾶται πλέον τὴ θλίψη καὶ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἐξ αιτίας τῆς χαρᾶς ποὺ δοκιμάζει γιατὶ γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο
(Ἰω. ις΄ 21). Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχονται στὴ γῆ νέες ὑπάρξεις. Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται συνδημιουργὸς τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ μας. Πραγματοποιεῖται ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. α΄ 28). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη γέννηση, ποὺ μᾶς φέρνει στὴ γῆ, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γῆ ὁδηγούμαστε πάλι στὴ γῆ. «Πρώτη ἐστὶν ἡ ἐκ τῶν μητρῴων κόλπων πρόοδος, ὁπη νίκα εἰς τὴν γῆν ἀπαγώμεθα ἐκ γῆς» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὑπάρχει καὶ δεύτερη γέννηση γιὰ τὸν χριστιανό. Μᾶς τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος στὸ διάλογό του μὲ τὸν Νικόδημο,
ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι προκειμένου κάποιος νὰ γίνει μέτοχος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ ἄνωθεν. Ἐ ὰν δὲν γεννηθεῖ ἀπὸ ἐπάνω, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, δὲν δύναται νὰ δεῖ τὴ
Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπο λαύ σει τὰ ἀγαθά της. Ἔκπληκτος ὁ Νικόδημος ἐρωτᾶ τὸν θεῖο Διδάσκαλο πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ὅταν ἔχει πλέον γηράσει; Μήπως μπορεῖ νὰ μπεῖ γιὰ δεύτερη φορὰ στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του; (Ἰω. γ΄ 3-4). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ δίνει λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις τί ἐννοοῦσε μὲ τὰ ὅσα τοῦ εἶπε προηγουμένως. «Ἐὰν δὲν γεννηθεῖ κανεὶς πνευμα τικὰ ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ ἁγίου Βαπτίσμα τος καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο ἀοράτως
μὲ τὸ νερὸ αὐτὸ ἐνερ γεῖ τὴν ἀνα γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλ θει στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. γ΄ 5). Οἱ ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸ Βάπτισμα παλιγγενεσία, δηλαδὴ ἀρχὴ νέας ζωῆς, ξαναζωντάνεμα. Εἶναι «ὄ χημα πρὸς οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα» (Μέγας Βασίλειος). Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος λέγει ὅτι τὸ Βάπτισμα «μεταδίδει φῶς καὶ κάνει τὸ χρι στιανὸ φωτεινό, διαλύει τὸ σκοτάδι... κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν».
Ἡ δεύτερη λοιπὸν αὐτὴ γέννησή μας πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ἡ ὁποία μᾶς προσφέρεται διὰ τοῦ θείου λουτροῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρα νό,
διότι «ἐστὶν ἐκ χάριτος, ἡ διὰ τοῦ θεί ου λουτροῦ ἡμῖν προσερχομένη» (Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὑπάρχει καὶ τρίτη γέννηση ἐξίσου ἀναγκαία καὶ αὐτὴ γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανό. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος προγνώριζε τὸ εὐμετάβολον τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι εὔκολα ὁ καθένας μας γλιστρᾶ στὴν ἁ -
μαρτία· γνώριζε καὶ τὸν πόλεμο ποὺ ὑφιστάμεθα ἀπὸ τὸν πανοῦργο Διάβολο, προκειμένου νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ χάρισε στὴν Ἐκκλησία τὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς
Μετα νοίας. Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ μετανοήσουν, ἔ χουν τὴ δυνατότητα νὰ γευθοῦν τὸ ἔ λεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. «Ἐὰν με τανοήσωσι πάντες οἱ βουλόμενοι, δύ νανται τυχεῖν τοῦ παρὰ τοῦ Θεοῦ
ἐλέ ους», διότι «ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄμετρον τοῦ πλούτου αὐτοῦ τὸν μετανοοῦντα ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ὡς δίκαιον καὶ ἀναμάρτητον ἔχει». Ὅταν ὁ χριστιανὸς μετανοεῖ εἰλικρινὰ καὶ ἐπιστρέφει κοντὰ στὸν στοργικὸ οὐράνιο πατέρα του μὲ βαθιὰ μετάνοια καὶ
εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας, γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Σκέψου τὸν σπινθήρα ποὺ πέφτει στὸ πέλαγος. Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ με τανοεῖ. Σβήνεται μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας
τοῦ Οὐ ρά νιου Πατέρα μας (Ἱερὸς Χρυσόστομος). Ἡ τρίτη γέννησή μας λοιπὸν πραγμα-
τοποιεῖται μὲ τὴν εἰλικρινὴ καὶ βαθιὰ μετάνοιά μας καὶ μὲ τὰ θεάρεστα ἔργα ποὺ πράττουμε, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ἐπι στρέψουμε καὶ νὰ ζήσουμε κοντά του σύμφωνα
μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του. «Ἡ τρίτη ἐκ τῆς μετανοίας ἡμῖν καὶ τῶν ἀγαθῶν πόνων προσγίνεται» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὄντως οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ τρεῖς φορὲς γεννιόμαστε. Ἡ μὲν πρώ τη εἶναι αὐ-
τὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐρχόμαστε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ παραμένουμε πάλι στὴ γῆ, εἶναι ἔρ γο τῶν γονέων μας. Αὐτοὶ καθίστανται συν δημιουργοὶ τοῦ Θεοῦ. Ἡ δεύτερη καὶ ἡ τρίτη γέννηση μᾶς ὁ -
δηγοῦν ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Εἶναι ἔργο κατ’ ἐξοχὴν τῆς ἐλεύθε ρης προσωπικῆς μας ἐπιλογῆς. Πραγμα τοποιεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της, διὰ τοῦ ἱε-
ροῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Μετανοίας, ἀφοῦ μόνο ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος καὶ μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία σωζόμαστε. Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, τὸν χορηγὸ τῆς ζωῆς μας, καὶ τοὺς καλούς μας γονεῖς, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς ἔφεραν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μᾶς ὁδήγησαν
στὴν ἁγία του Ἐκκλησία ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας καὶ γευόμαστε τὶς δωρεὲς τῆς θείας Χάριτος. Νὰ λευκαίνουμε ὁλοένα καὶ περισσότερο τὸ χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ τὸν θεῖο
του λόγο καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα τῆς θείας Χάριτος ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος στὴν Ἐκκλησία του.
Νὰ θυμόμαστε λοιπὸν τὶς τρεῖς γεννήσεις μας, ὅσο ζοῦμε καὶ ἀναπνέουμε, καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὶς ξεχνοῦμε.
ΠΗΓΗ:ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΣΩΤΗΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου