Κοινωνική εκδήλωση ή μυστήριο;

 


Καθὼς καταρρέουν τὰ πάντα γύρω μας, κλονίζονται αἰωνόβιοι θεσμοὶ καὶ ἀμφισβητοῦνται παραδόσεις ἱερές, ποὺ ἔθρεψαν μὲ τοὺς ζωτικοὺς χυμούς τους καὶ στήριξαν τὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους μας γιὰ πολλοὺς αἰ ῶ νες, μὲ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι καὶ αὐ τὰ ποὺ κρατοῦμε ἀκόμη δὲν ἔχουν τὴν ἰσχὺ ποὺ εἶχαν ἄλλοτε. Ἀποχρωματίζονται μᾶλλον καὶ ἀτονοῦν καὶ ἂν διατηροῦνται κάποια, αὐτὸ γίνεται μὲ μιὰ τυπικότητα ποὺ δὲν ἐ πιτρέπει νὰ φανεῖ τὸ βάθος καὶ ἡ πραγματική τους ἀξία. Ἀνάμεσα σ’ αὐτὰ καὶ ὁ γάμος. Θεσμὸς θεοσύστατος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἀλλὰ καὶ μυστήριο ἱερὸ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸ πρῶτο ζεῦγος τῶν ἀνθρώπων, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, γιὰ νὰ ζοῦν μαζί, νὰ ἀλληλοβοηθοῦνται καὶ ἀλληλοενισχύονται στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους. Ἀπὸ τότε ὁ δεσμὸς τοῦ γάμου εἶναι ὁ πιὸ στενὸς ἀπὸ κάθε ἄλλο φυσικὸ δεσμό, ὥστε ἡ γυναίκα νὰ καθίσταται «ὁμόσαρκος καὶ κατὰ νόμον συνῳκισμένη» μὲ τὸν ἄνδρα, καὶ ὁ ἄνδρας «συγκεκραμένος πως σαρκικῶς τε καὶ ψυχικῶς τῇ κατὰ νόμον αὐτῷ συνηρμοσμένῃ», ὅπως
λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ἑνώνονται σαρκικὰ καὶ ψυχικὰ οἱ δύο σύζυγοι μὲ δεσμὸ ἀδιάλυτο καὶ ἰσόβιο, διὰ τοῦ ὁποίου, μὲ τὴν ἐξαρχῆς εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὸ πρωτόπλαστο ζεῦγος, αὐξάνεται καὶ πληθύνεται τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, γεμίζει τὴν γῆ καὶ τὴν κατακυριεύει.
Τὸν δεσμὸ τοῦ γάμου τὸν ἐπιβεβαίωσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός διακηρύσσοντας τὴ θεία του σύσταση καὶ τὸν ἀδιάλυτο χαρακτήρα του ἀπαντώντας σὲ ἐρώτημα τῶν Φαρισαίων. Ἐπιπλέον ὁ Κύριος εὐλόγησε τὸν γάμο ὅταν στὴν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας τὸν τίμησε ὄχι μόνο μὲ τὴν παρουσία του ἀλ λὰ καὶ μὲ δῶρο ἐκπληκτικό, ποὺ ἦ ταν καὶ τὸ πρῶτο θαῦμα του: Ὅταν τελείωσε τὸ κρασί, μετέβαλε τὸ νερὸ σὲ κρασί, γιὰ νὰ συνεχισθεῖ ὁ ἑορτασμὸς τοῦ χαρμόσυνου γεγονότος. Ἀλλὰ τὸν μυστηριακὸ χαρακτήρα τοῦ γάμου τὸν τονίζει ἰδιαίτερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν διδάσκει ὅτι ὁ γάμος πρέπει νὰ συνάπτεται «ἐν Κυρίῳ», δηλαδὴ ὄχι γιὰ ἁμαρτία, ἀλλ’ «ἐν εὐνο μίᾳ, ἐν παρρησίᾳ», «μετὰ σωφροσύνης, με τὰ κοσμιότητος», ὅπως διδάσκουν οἱ ἅ γιοι Πατέρες. Διακηρύσσει δὲ ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὅτι ὁ γάμος εἶναι δεσμὸς ἱερὸς καὶ ἀδιάλυτος, ποὺ ὑψώνεται σὲ σχέση ἀνώτερη τῆς σχέσεως τῶν πρωτοπλάστων στὸν παράδεισο.

Καὶ αὐτὸ διότι στὴν ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα στὸ γάμο διαφαίνεται μιὰ εἰκόνα τοῦ μυστηρίου τῆς ἑνώσεως τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία του. Γι’ αὐτὸ καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὶς γυναῖκες νὰ ὑποτάσσονται στοὺς ἄν δρες τους «ὥσπερ ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ». Καὶ οἱ ἄνδρες
νὰ ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες τους «καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς» (Ἐφ. ε΄ 24, 25). Ὁ Χριστὸς «τὸν Πατέρα ἀφεὶς κατῆλθε καὶ ἦλθε πρὸς τὴν νύμφην (δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία) καὶ ἐγένετο εἰς πνεῦμα ἓν» μετ’ αὐτῆς, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Σ’ ὅλο τὸν κόσμο δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία ἀγάπησε ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρέπει νὰ μιμοῦνται στὴν κοινή τους ζωὴ οἱ χριστιανοὶ σύζυγοι!
Ἡ ἕνωση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία καθιστᾶ τὴν Ἐκκλησία κοινωνία ἁγιότητος, ποὺ τὴν πλουτίζει μὲ τὴ χάρη του, γιὰ νὰ καρποφορεῖ καρποὺς ἀρετῆς καὶ νὰ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία τὰ μέλη της.
Μὲ ἀνάλογο τρόπο καὶ ἡ κοινωνία τοῦ γάμου πλουτίζει μὲ χάρη ἰδιαίτερη τοὺς συζύγους, τοὺς μεταδίδει ἁγιασμό, τοὺς ἐνισχύει στὸν κοινό τους ἀγώνα, τοὺς βοηθεῖ νὰ ἐπιτελοῦν τὸν ὕψιστο σκοπὸ τῆς ζωῆς τους, ποὺ εἶναι ἡ αἰώνια σωτηρία τους. Αὐτὸ προϋποθέτει ὅτι στὸ γάμο
ὑπάρχει θεία Χάρις, ἡ ὁποία κυρίως μὲ τὰ Μυστήρια μεταδίδεται στοὺς πιστούς. Ὁ γάμος εἶναι ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ λίγα καὶ συνοπτικὰ αὐτὰ φανερώνουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τὴ σχέση ἑνὸς ἄνδρα καὶ μίας γυναίκας ἡ Ἐκκλησία μας τὴ βλέπει μὲ βαθὺ σεβασμὸ καὶ τῆς προσδίδει ἱερότητα μεγάλη, τὴν εὐλογεῖ καὶ τὴν ἐνισχύει μὲ τὴ χάρη εἰδικοῦ Μυστηρίου. Γιὰ νὰ εἶναι ἀδιστάρακτη καὶ ἁρμονικὴ ἡ συμβίωσή τους, γιὰ νὰ χαίρονται μαζὶ τὶς ποικίλες χαρὲς
τῆς ζωῆς καὶ μαζὶ νὰ σηκώνουν τὰ βάρη της, γιὰ νὰ καλλιεργηθοῦν οἱ χαρακτῆρες τους, νὰ ἐξαγιασθοῦν οἱ ψυχές τους, γιὰ νὰ βαδίσουν μὲ συνέπεια τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας τους καὶ νὰ ἀπολαύσουν τὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ τοὺς ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ ἀπο-
κτήσουν. Ἀδικοῦν τὸν ἑαυτό τους αὐτοὶ ποὺ τὸν στεροῦν ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ ξεκινοῦν τὴν
κοινή τους ζωὴ χωρὶς τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀδικοῦν τὸ Μυστήριο ἐκεῖνοι ποὺ δὲν τὸ ἀρνοῦνται, ἀλλὰ τὸ καλύπτουν κάτω ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες φροντίδες, ποὺ ὅσο
καὶ ἂν εἶναι ἀπαραίτητες, δὲν πρέπει νὰ ἀπορροφοῦν τελείως τὸ ἐνδιαφέρον. Στολίδια, τραπέζια, κεράσματα, ἀμφιέσεις κλπ. κατακτοῦν τὴν ψυχή τους καὶ γι’ αὐτὸ φθά νουν ἀλαφιασμένοι στὸ Μυστήριο, χω ρὶς καμιὰ πνευματικὴ προετοιμασία, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ σκεφθοῦν, νὰ ἐκτιμή σουν καὶ νὰ ζήσουν τὴ χάρη του. Διότι καὶ κατὰ τὴν τέλεσή του συχνὰ ἐπικρατεῖ μιὰ κοσμικὴ ἀτμόσφαιρα, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ βοηθεῖ στὴ βίωση τῆς ἱερότητος τῆς ὥρας. Τὰ ἀσταμάτητα φλὰς τῶν φωτογράφων, οἱ διαρκεῖς μετακινήσεις μέσα στὸ Ναὸ αὐτῶν ποὺ βιντεοσκοποῦν, ποὺ θέλουν νὰ ρυθμίζουν ἀκόμη καὶ τὶς κινήσεις καὶ τὴ στάση τῶν ἱερέων, οἱ ἐξεζητημένες, πολυτελεῖς καὶ προκλητικὲς ἐνδυμασίες, ὁ βομβαρδισμὸς μὲ τὸ ρύζι στὸ χορὸ τοῦ Ἡσαΐα κλπ. βεβηλώνουν τὸ Μυστήριο, τὸ κατεβάζουν σὲ μιὰ μὲ θρησκευτικὸ ἐπίχρισμα κοσμικὴ τελετή, στὴν ὁποία κυριαρχεῖ ἡ κενότητα καὶ ἡ ματαιοδοξία. Ἂς μὴν ἀδικοῦμε οὔτε τὸ Μυστήριο οὔτε τὸν ἑαυτό μας. Δὲν εἶναι κοσμικὴ ἐκδήλωση ὁ Γάμος. Μυστήριο εἶναι, μεγάλο καὶ ἱερό. Ὅσοι τὸ πιστεύουν καὶ τὸ ζοῦν συνειδητά, παίρνουν πολλὴ χάρη καὶ μεγάλη δύναμη στὸν ὡραῖο ἀγώνα τῆς καινούργιας τους ζωῆς.

ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Ο ΣΩΤΗΡ