Οι τιμώμενοι από την Εκκλησία και την παιδεία, σημερινοί Άγιοι με το λόγο και τη συγγραφική τους δράση, έγιναν οι κατ' εξοχήν εκφραστές και εκπρόσωποι του ιδανικού, που λέγεται Χριστιανικός και Ελληνικός πολιτισμός.
Είναι γνωστό ότι στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, η χριστιανική πίστη και η ελληνική σκέψη, στάθηκαν αντιμέτωπες σ' ένα δύσκολο αγώνα επικράτησης. Ατυχώς στην αρχή της αναμέτρησης έλλειπε η αμοιβαία γνωριμία που ήταν τόσο αναγκαία για τη συνύπαρξή. Η έλλειψη αυτή στοίχισε πολύ και στις δύο.
Στο νέο κόσμο που άρχιζε να ανατέλλει από τον 4ο αιώνα και μετά, η Ελληνική Γραμματεία, με τις βαθιές ρίζες του παρελθόντος και ο Χριστιανισμός της Καινής Διδαχής, με τη ραγδαία εξάπλωση του, θα αποτελέσουν τα θεμέλια και τις προϋποθέσεις της νέας εποχής. Το νόημα των νέων καιρών με τις προοπτικές που ανοίγονταν για τους λαούς του γνωστού τότε κόσμου, έγκαιρα συνέλαβαν οι Ιεράρχες και με τόλμη αντιμετώπισαν τις προκλήσεις. Σ' αυτούς, κατά κύριο λόγο, οφείλεται το μπόλιασμα της ελληνικής σκέψης στο νεαρό δέντρο της χριστιανικής πίστης.
Σαν φωτισμένοι οραματιστές, παραμερίζουν τις όποιες προκαταλήψεις κατά του εθνικού ειδωλολατρικού κόσμου. Σπουδάζουν και πρωτεύουν στις φιλοσοφικές και ρητορικές σχολές της Αθήνας και της Αντιόχειας της Συρίας και γεύονται τους χυμούς της κλασσικής Ελλάδας.
Με αυτές τις δυνατότητες δημιούργησαν τις αρχές της μεγάλης Εκκλησιαστικής Γραμματείας του Βυζαντίου, που θα δώσει αργότερα στη Δύση, τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες της Αναγέννησης του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, και της νεώτερης ευρωπαϊκής σκέψης.
Παράλληλα με τη μεγάλη προσφορά στα γράμματα, είναι πολύτιμες και οι νουθεσίες των Ιεραρχών στους γονείς, τους δασκάλους και τους μαθητές. Όταν απευθύνεται στους γονείς ο ιερός Χρυσόστομος λέει «ούτο σπείρα ποιεί πατέρα μόνον ,αλλά και το παιδεύσαι καλώς. Ουδέ το κυήσαι μητέρα, αλλά και το θρέψαι καλώς». Δηλαδή, πατέρας και μητέρα δε γίνεται κάποιος, μόνο με το να αποκτήσέι παιδί, αλλά και με το να το αναθρέψει και το μορφώσει καλά.
Στο θέμα της σωστής συμπεριφοράς και αγαθής πειθαρχίας των παιδιών, οι τρείς Άγιοι, ακολουθούν το λόγο του σοφού Σολομώντα: «Πατήρ φειδόμενος της βακτηρίας αυτού, μισεί τον υιόν του»
Δηλαδή ο πατέρας εκείνος, που διστάζει να χρησιμοποιήσει, όταν πρέπει, στην αγωγή του παιδιού του, τη λογική αυστηρότητα, δεν αγαπάει πραγματικά το παιδί του.
Αυτή τη συμβουλή πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα και σαν γονείς και σαν δάσκαλοι. Η αδιαφορία στα σφάλματα των παιδιών και η πολλές φορές, αδικαιολόγητη ανοχή στις παραλήψεις των καθηκόντων τους και τις παρεκτροπές, τα αποθρασύνει τελικά και χαλάει το χαρακτήρα τους. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό που λέγεται, τους τελευταίους χρόνους, «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Δηλαδή επιτρέπονται τα πάντα. Η πρακτική αυτή, ιδιαίτερα, στην πρώτη εφηβική ηλικία, δημιουργεί την ελευθερία της δουλείας στις εσωτερικές παρορμήσεις των παιδιών και αργότερα στις παρορμήσεις των ενηλίκων της κοινωνίας. Έτσι δημιουργούνται οι κοινωνίες, χωρίς έλεγχο των συμβιούντων, με τις γνωστές συνέπειες για τα άτομα και τις ευρύτερες ομάδες ανθρώπων. Όπου παραθεωρείται η πρέπουσα και λόγω πειθαρχία, σαν άμεσο επακόλουθο, έρχεται η χαλάρωση των δεσμών του κοινωνικού ιστού.
Είναι γνωστό ότι το πρωτογενές κύτταρο πανανθρώπινης κοινωνίας, που είναι η οικογένεια, οικοδομείται αποκλειστικά, όχι μόνο πάνω στην περιφρούρηση των δικαιωμάτων του κάθε μέλους, αλλά και στην επίγνωση των υποχρεώσεων του.
Οι Άγιοι Πατέρες, απευθυνόμενοι στους μαθητές, συνιστούν να είναι ήρεμοι, να τιμάνε και να αγαπάνε το δάσκαλο. Τίποτα δε συμβάλλει περισσότερο στην αποτελεσματική διδασκαλία, όσο η αμοιβαία αγάπη μεταξύ μαθητών και διδασκάλου λέει ο Χρυσόστομος.
Ο Γρηγόριος, αφ' ετέρου, θέλει το δάσκαλο καταρτισμένο, καλοσυνάτο και προσηλωμένο με πίστη και αγάπη στην αποστολή του. Έχουμε άραγε σήμερα, αν όχι όλους, τουλάχιστον την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών μας, σ' αυτό το επίπεδο; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Η μεγαλύτερη αμοιβή για το δάσκαλο, λέει ο αυτός πατέρας της Εκκλησίας, δεν είναι ο μισθός του, αλλά η ποιότητα των μαθητών του.
Πόσο ψηλά ήθελαν το δάσκαλο, οι Άγιοι Πατέρες, και πόσο χαμηλά κατεβάζει, συνήθως, ο ίδιος τον εαυτό του. Ο Ιεράρχης της Καισαρείας Βασίλειος, συμβουλεύει το δάσκαλο να είναι σοβαρός, καταρτισμένος, χαρούμενος, πιστός στην αποστολή του, καθαρόλογος, δίκαιος και υποδειγματικός. Συνιστά ιδιαίτερα, τη γνώση της παιδικής ψυχής και τονίζει την αξία των ψυχικών λειτουργών, όπως, τη προσοχή και τη μνήμη. Είναι πολύ σημαντικό, ότι αναφέρεται σ' αυτό που εμείς ανακαλύψαμε, για την εκπαίδευση, τις τελευταίες δεκαετίες. Δηλαδή στον επαγγελματικό προσανατολισμό. «δει, λέει, μετά πολλής περισκέψεως δοκιμάζεσθαι προς τι έκαστος έπιτηδείως έχει και ούτος εγχειρίζεσθαι ότι έργον». Δηλαδή, με πολλή προσοχή, να δοκιμάζεται ο καθένας και βεβαίως ο νέος άνθρωπος, σε ποια εργασία έχει κλήση και κατόπιν να προχωρεί στην άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος.
http://www.naosanalipseos-kal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου