«Αν το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησέ το με αγάπη και φιλαδελφία και πες ότι στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέσει στο σφάλμα αυτό· ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του· και ακόμη με την καταφρόνηση των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήσει τον Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του να είναι μεγαλύτερο από την ζημία του.
Αν πάλι η αμαρτία κάποιου είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και μεγάλη και προέρχεται από καρδιά ισχυρογνώμονος, μην τον κατακρίνεις· αλλά τρέξε με το λογισμό σου στις φοβερές κρίσεις του Θεού και θα δεις εκεί και άλλους ανθρώπους που ενώ προηγουμένως ήσαν στην παρανομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, να έχουν φθάσει σε μεγάλα μέτρα αγιότητος με την μετάνοια· και άλλους, πάλι, ενώ προηγουμένως ήσαν στον υψηλότερο βαθμό της τελειότητος, να έχουν πέσει σε αθλιότατο γκρεμό.
Γι’ αυτό, να στέκεσαι πάντοτε με φόβο και τρόμο, περισσότερο για τον εαυτό σου, παρά για κανέναν άλλον. Και ας είσαι βέβαιος ότι όλα εκείνα τα καλά λόγια που θα πεις για τον πλησίον και η χαρά που θα δοκιμάσεις γι’ αυτόν, είναι καρπός και αποτέλεσμα του αγίου Πνεύματος. Και αντίθετα, κάθε καταφρόνησις και αυθάδης κρίσις και καταλαλιά του πλησίον, προέρχεται από την κακία μας και από διαβολική παρακίνηση.»
Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Αόρατος πόλεμος”, Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη
http://iliaxtida.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου