Ὁ Ποιμὴν ὁ καλός

Τὴν μὲν πρόρρησιν περὶ τοῦ θανάτου τοῦ Ποιμένος, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν ἔκαμεν ὁ προφήτης Ζαχαρίας, μὲ τὸν φωτισμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀρκετὰς ἑκατοντάδας χρόνια προτοῦ ἔλθῃ εἰς τὸν κόσμον καὶ θανατωθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Τὰ ὅσα δὲ τὸ προφητικὸν μάτι συνέλαβε καὶ κατέγραψε, κατὰ γράμμα ἐξεπληρώθησαν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Ἂς ἐμβαθύνωμεν ὅμως εἰς τὸν προφητικὸν λόγον.
Ποιμένα ὀνομάζει τὸν Κύριον ὁ Προφήτης. «Ποιμένα καλὸν» ὠνόμασε τὸν ἑαυτόν του ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός», εἶπεν. Καὶ προσέθεσεν, ὅτι γνωρίζει τὰ πρόβατά του καὶ γνωρίζεται ἀπὸ αὐτά, ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του. Καὶ τὰ πρόβατά του τὰ ὁδηγεῖ εἰς τὴν βοσκὴν καὶ τὰ προφυλάσσει ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ τοὺς κινδύνους ποὺ τὰ ἀπειλοῦν. Καὶ φθάνει μέχρι τοιούτου σημείου ἡ ἀγάπη του, ὥστε νὰ θυσιάζῃ καὶ τὸν ἑαυτόν του ἀκόμη χάριν τῶν προβάτων. Ἂς κάμῃ τὸν κόπον ὁ ἀναγνώστης νὰ μελετήσῃ τὴν ὡραίαν παραβολὴν τοῦ καλοῦ ποιμένος εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον (κεφ. 10ον, στίχ. 1-6), διὰ νὰ θαυμάσῃ τὴν ὑπερβάλλουσαν τοῦ Κυρίου ἀγάπην πρὸς τὰ πρόβατά του, πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους τόσον ἠγάπησεν, ὥστε δὲν ἐδίστασε νὰ παραδώσῃ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον, ἀκόμη χάριν αὐτῶν. Τί τιμή, ἀλήθεια, διὰ τὸν ἄνθρωπον, νὰ εἶναι πρόβατον τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ! Οἱ ἄνθρωποι συνήθως τρέφουν τὰ πρόβατα, διὰ νὰ τὰ ἐκμεταλλεύωνται. Ὁ Κύριος τὰ πρόβατά του τὰ περιποιεῖται καὶ τὰ τρέφει, ὄχι διότι ἔχει τὴν ἀνάγκην των, ἀλλὰ διὰ νὰ τὰ καταστήσῃ εὐτυχῆ εἰς τὴν ζωὴν αὐτὴν καὶ τοὺς δώσῃ ὡς κληρονομίαν τὴν βασιλείαν του τὴν ἐπουράνιον. Τὰ τρέφει μὲ τὴν ὑπέροχον τροφήν, τὸν λόγον του τὸν ἅγιον. Τὰ τρέφει μὲ αὐτὸ τὸ πανάγιον Σῶμα του καὶ τὸ τίμιον Αἷμα του. Τὰ προφυλάσσει ἀπὸ τοὺς παντοειδεῖς κινδύνους ποὺ τὰ ἀπειλοῦν καὶ τὰ ὁδηγεῖ τέλος «εἰς τόπον χλόης» (Ψαλμ. κβ’ 2), εἰς τοὺς χλοεροὺς λειμῶνας τῆς βασιλείας του. Πρόβατα τῆς ποίμνης του ἀπετέλεσαν οἱ πρῶτοι του μαθηταὶ καὶ ὅλοι ὅσοι κατόπιν ἐπίστευσαν εἰς Αὐτὸν διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ ἰδικοῦ των. Πρόβατα τῆς ποίμνης του ἀποτελοῦμεν καὶ ἡμεῖς, ἀφοῦ ηὐδόκησεν ἡ ἀγαθότης του νὰ μᾶς καλέσῃ διὰ τῶν Ἀποστόλων του νὰ τὸν πιστεύσωμεν καὶ νὰ πολιτογραφηθῶμεν εἰς τὴν βασιλείαν του. Ἂς τὸν εὐχαριστοῦμεν πάντοτε διὰ τὴν τιμὴν αὐτὴν καὶ ἂς προσπαθῶμεν νὰ εὐαρεστῶμεν εἰς τὸν καλόν μας Ποιμένα. Διότι διατρέχομεν πάντοτε ἕνα κίνδυνον. Τὸν κίνδυνον εἰς τὸ νὰ κλονισθῶμεν εἰς τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστιν καὶ νὰ σκανδαλισθῶμεν, ὅπως οἱ μαθηταί.

Τὰ Πάθη τὰ Σεπτά
ὑπὸ Ἀρχιμ. Γεωργίου Ἰ. Δημοπούλου
Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ»
Ἔκδοσις τετάρτη
Ἀθῆναι 1980

http://arxontarikion.wordpress.com