Ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα στὴν μνήμη τοῦ μακαρίτη –πλέον– Ἁγιορείτη καὶ
Μεγαλοελλαδίτη μοναχοῦ Κοσμᾶ, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς πρὸ ὀλίγων μηνών
[12. Δεκεμβρίου] συμπλήρωσης δύο ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του στὸ Ἅγιο
Ὅρος, ἦταν ἡ πρόθεση τοῦ ὑπογραφομένου. Ὅμως μία εἴδηση, η οποία
δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο στις 16.1.2013, τον ἀναγκάζει νὰ ἀλλάξει
τὴν μορφὴ τοῦ αφιερώματος και να εκθέσει, πλέον, και κάποια γεγονότα,
διαφωτιστικά, της βραχύβιας ζωής του Ελληνορθόδοξου μοναχισμού στην
Καλαβρία [ Μεγάλη Ελλάδα ].
Ἡ προαναφερόμενη εἴδηση ἀναφέρει ὅτι στὶς 10.1.2013 δημοσιεύθηκε
ἀμετάκλητη ἀπόφαση τοῦ 5ου τμήματος τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας τῆς
Ἰταλίας, ποὺ ἀπέρριψε ὁριστικὰ ὅλες τὶς αἰτιάσεις ποὺ κατέθεσε ἐνώπιον
Δικαστηρίων, ὅλων τῶν βαθμίδων, ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας κ. Γεννάδιος
σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῆς χρήσης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου Θεριστῆ
στὸ Μπιβόντζι τῆς Καλαβρίας [Ν. Ἰταλία].
Πρὶν ἀπὸ τὸν σχολιασμὸ τῆς εἴδησης θὰ ἀναφερθῶ –συνοπτικὰ– στὸ τί ἔχει
συμβεῖ στὴν Καλαβρία [Μ. Ἑλλάδα] τὴν τελευταία 20ετία.
Εἶναι γνωστὸ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ παρακολουθοῦν τὰ πράγματα στὴ Μεγάλη
Ἑλλάδα ὅτι στὸ Μοναστῆρι τοῦ ῾Αγ. Ἰωάννου ἐγκαταστάθηκε τὸ ἔτος 1994,
μὲ τὴν ἄδεια τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἰταλίας καὶ μετὰ Ἀρχιεπισκόπου
Ἀμερικῆς κ. Σπυρίδωνος, ὁ Ἁγιορείτης μοναχὸς π. Κοσμᾶς [Λαυριώτης].
Ὅραμά του νὰ δώσει ξανὰ ζωὴ στὸν Ελληνορθόδοξο μοναχισμὸ σὲ ἕνα χῶρο
στὸν ὁποῖο –μὲ βίαιο τρόπο– σίγησε πρὶν ἀπὸ πέντε περίπου αἰῶνες. Ἡ
ἐγκατάστασή του στὸ ἐγκαταλελειμμένο καὶ μισοκατεστραμμένο μοναστῆρι
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου ἔγινε μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Δήμου Μπιβόντζι, ὁ ὁποῖος τὸ
παραχώρησε γιὰ 99 χρόνια στὴν Μητρόπολη Ἰταλίας.
Ὁ π. Κοσμᾶς εἶχε καταγωγὴ ἀπὸ τὴν ἡρωϊκὴ Ἤπειρο, ἦταν ἀπόφοιτος τῆς
Φιλοσοφικῆς καὶ εἶχε κάνει μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν Ἰταλία. Γνώριζε
καλὰ τὴν ἱστορία τοῦ τόπου ὅπου πῆγε νὰ μονάσει καὶ δήλωνε λάτρης του.
Λίγο μετὰ τὴν ἐγκατάστασή του στὴ Μεγάλη Ἑλλάδα έγραψε ένα κείμενο γιὰ
τοὺς δεσμοὺς τῆς Καλαβρίας μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Διαβάζοντας ένα
μικρὸ ἀπόσπασμα από αυτό το κείμενο καταλαβαίνει κανεὶς γιατί ἐπέλεξε
αὐτὸν τὸν τόπο γιὰ νὰ μονάσει.
Γράφει λοιπὸν ὁ π. Κοσμᾶς:
«Αὐτὸς ὁ τόπος χάρισε στὴ Δύση δύο, οἰκουμενικῆς σημασίας,
πολιτισμούς, ΜΟΝΟΝ ὅταν εἶχε ἐπαφὲς μὲ τὴν Ἀνατολή. Δίκαια ἀποκλήθηκε
ἡ Καλαβρία χώρα τῆς Δύσης στραμμένη πρὸς τὴν Ἀνατολή· “terra d'
occidente volta verso l' oriente”. Τὰ καράβια τῶν ἀρχαίων ἀποίκων, οἱ
μοναχοὶ καὶ οἱ ἅγιες εἰκόνες ποὺ κατέπλεαν θαυματουργικὰ στὶς ἀκτές
της ἔσμιγαν εἰρηνικὰ τὶς δύο ἀκτές. Οἱ σημερινοὶ προσκυνητὲς φέρνουν
εἰκόνες, κεριά, λιβάνι, λείψανα, βιβλία, τὸ δίλεπτο τῆς χήρας καὶ τὰ
δάκρυα. Οἱ ἱεροὶ τόποι ἄρχισαν, τολμοῦμε νὰ ποῦμε πρὸς δόξαν Θεοῦ, νὰ
ἀναδίδουν οὐράνιες εὐωδίες».
Τὸ ὅραμα τοῦ π. Κοσμᾶ ἦταν μία ζωντανὴ παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου, στὴν δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ὑπαγόταν ἡ περιοχὴ ἀπὸ τὸν
8ο ἕως τὸν 11ο αἰῶνα.
«Ἤλθαμε ἐδῶ γιὰ νὰ φυλᾶμε τὰ ἐρείπια ποὺ ἀποπνέουν μνῆμες ἑλληνικές,
αἰώνων. Σκοπός μας δὲν εἶναι ὁ προσηλυτισμός, ὅπως μᾶς κατηγόρησαν
ἀρχικῶς οἱ παπικοί, ἀλλὰ ἡ συνέχεια τῆς Ἱστορίας, ἡ ὁποία εἶναι
χαραγμένη στὰ ἐρείπια. Ὁ Χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς φιμώθηκε βίαια στὴν
Καλαβρία, μὲ τὴν κατάργηση τοῦ βυζαντινοῦ τυπικοῦ. Σήμερα ἐπαναφέρουμε
τὸ βυζαντινὸ τυπικό, τὸ ὁποῖο συγκινεῖ τοὺς ντόπιους, γιατί ἀποπνέει
πνευματικότητα».
Μὲ πολλοὺς κόπους καὶ θυσίες τοῦ π. Κοσμᾶ ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποστήριξη
φίλων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα μικρὸ θαῦμα. Τὸ παλαιὸ Καθολικὸ ἀπὸ ἕνα
χορταριασμένο ἐρείπιο ἔγινε λειτουργικό, μὲ πόρτες, παράθυρα, τέμπλο,
εἰκόνες καὶ ἁγιογραφίες. Τὸ μικρὸ κτίριο, ὅπου οἱ χωρικοὶ σταβλιζαν
ζῷα, μετατράπηκε σὲ χῶρο μὲ παρεκκλήσιο, 2 κελλιά, κουζίνα καὶ
τουαλέτα. Μὲ νόμο τῆς Ἰταλικῆς Κυβέρνησης ἡ γύρω περιοχή, ἀρκετῶν
ἑκατοντάδων στρεμμάτων, κηρύχθηκε προστατευομένη –χωρὶς δικαίωμα
οἰκοδομῇς νέων κτισμάτων– γιὰ τὴν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος,
δεδομένου ὅτι σὲ μικρὴ ἀπόσταση ὑπάρχει μισοκατεστραμμένη ἡ βυζαντινὴ
Μονὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ὁ π. Κοσμᾶς ἐργάζεται ἀθόρυβα, χωρὶς τυμπανοκρουσίες. Στὸ ἔργο του
δὲν βρίσκει πολλὲς ἀντιδράσεις ἀπὸ τοὺς παπικούς, λόγῳ τοῦ πράου
χαρακτήρα του καὶ τῆς εἰλικρίνειας τῶν προθέσεών του. Ὅμως τὰ μηνύματα
ἀπὸ τὸ Μοναστῆρι κατακλύζουν τὴν Ἑλλάδα. Μιλοῦν γιὰ ἕναν «τρελὸ»
μοναχό, ποὺ ἔφτιαξε ἕνα Μοναστῆρι μόνος του στὴν ἐρημιὰ τῆς Καλαβρίας.
Οἱ προσκυνητὲς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ, στάθηκαν ἀρωγοὶ
στὴν προσπάθεια τοῦ π. Κοσμᾶ. Ὅσο ὁ καιρὸς περνοῦσε καὶ ἡ βοήθειά των
«ἔπιανε τόπο», τόσο μεγάλωνε ὁ ἀριθμὸς τῶν ὀργανωμένων προσκυνητῶν ποὺ
ἐπισκέπτονταν τὸ Μοναστῆρι, παρέχοντας πλούσια τὴν ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ
βοήθειά των. Ἀκόμα καὶ στὸ Γαλιτσιανὸ βοήθησαν γιὰ τὸ κτίσιμο μικρῆς
ἐκκλησίας μὲ τὸ ὄνομα «Παναγία τῶν Ἑλλήνων».
Τὸ ἔτος 2001 τὸ Μοναστῆρι ἐπισκέφθηκε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.
Βαρθολομαῖος, σηματοδοτώντας τὴν εὐλογία γιὰ τὴν ἀναγέννηση τοῦ
Ἑλληνορθόδοξου μοναχισμοῦ στὴν Ν. Ἰταλία [Καλαβρία καὶ Σικελία].
Τὸ πάθος τοῦ π. Κοσμᾶ ἦταν ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα. Τὸ ἀντιλαμβάνεται κανεὶς
διαβάζοντας τὶς ἑπόμενες λίγες γραμμές:
«Στὴν μακραίωνη πνευματική του διαδρομὴ ὁ Ἑλληνισμὸς μεγαλούργησε,
ὅταν ἀνοίχθηκε, ὅταν συναντήθηκε μὲ ἄλλους πολιτισμούς. Πρέπει πάντοτε
νὰ ἔχουμε ὑπόψιν τὸ σημαντικὸ ρόλο ποὺ ἔπαιξαν οἱ ἀποικίες κατὰ τὴν
ἀρχαιότητα, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τῆς ὀρθοδόξου
αὐτοκρατορίας. Ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα μὲ τὸ πλούσιο παρελθόν της, μὲ μία
σύγχρονη καὶ ὀρθόδοξη παρουσία, μὲ τὶς δυνατότητες καὶ τὶς εὐκαιρίες
ποὺ παρέχει ἡ Pax Europea, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἕνα ἀνοιχτὸ βῆμα, ἀπ'
ὅπου μποροῦμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ συζητοῦμε συνεχῶς. Τὸ διαρκῶς
αὐξανόμενο ἐνδιαφέρον τῶν Ἰταλῶν γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ
τὴν εἰκόνα εἶναι ἐνδεικτικὸ τοῦ ὅτι ὁ Χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς εἶναι
ἐπίκαιρος. Ἄραγε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θὰ συλλάβουμε τὰ μηνύματα τῶν
καιρῶν;»
Ἡ ἀπάντηση εἶναι, δυστυχῶς, ὄχι. Αυτό μπορούμε να το πούμε με
βεβαιότητα και προκύπτει από τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Ἡ συγκινητικὴ συμπαράσταση τῶν ἁπλῶν Ἑλλήνων ἔρχεται σὲ πλήρη
ἀντίθεση μὲ τὴν στάση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καὶ τῆς Μητροπόλεως
Ἰταλίας.
Ο π. Κοσμάς παλεύει μόνος, χωρίς την βοήθεια τών δύο αυτών
παραγόντων, όπως το μικρό καράβι στον ωκεανό. Για τις «περιπέτειες»
και τις « κακουχίες» του έχουν γραφεί πολλά – και με πολλές
λεπτομέρειες – σε ἱστοτόπους στὸ διαδίκτυο [1].
Το έτος 2005 «ἐξαναγκάζεται» νὰ ἀποσυρθεῖ στὴν «μετάνοιά του»
στὸ Ἅγιο Ὄρος. Νέος οἰκιστὴς τῆς Μονῆς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ
Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁ ἱερομόναχος Γεννάδιος. Ἡ διάρκεια της
παραμονής του εἶναι μικρή. Πάντως δὲν ἔχουν δημοσιευθεῖ οἱ λόγοι
ἀναχώρησής του μέχρι σήμερα καὶ προκαλεῖ ἐντύπωση ἡ φημολογούμενη
πληροφορία ὅτι κατὰ τὴν ἀναχώρησή του παρέδωσε τὰ κλειδιὰ τοῦ
μοναστηριοῦ στὸν δήμαρχο τοῦ Μπιβόντζι καὶ ὄχι στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη
Ἰταλίας. [Ἡ πληροφορία αὐτὴ ἐλέγχεται.]
Μετά την αναχώρησή του [ 2008 ] , σὲ χρόνο ρεκὸρ, ἡ Μονὴ παραδίδεται
ἀπὸ τὸν Δήμαρχο τοῦ Μπιβόντζι σὲ μικρὴ ἀδελφότητα Ρουμάνων μοναχῶν
[2-3 μοναχοί], γιὰ 99 χρόνια. Ἡ ἀδελφότητα ὑπάγεται στὴν Ρουμανικὴ
Μητρόπολη Ἰταλίας.
Ἐκπλήσσει πάντως ἡ ταχύτης τῆς ἐγκατάστασης τῆς Ρουμανικῆς Ἀδελφότητος
στὸ Μοναστῆρι, ἀφοῦ σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἀπαιτοῦνται συζητήσεις καὶ
διαβουλεύσεις ἀρκετῶν –πολλὲς φορὲς– ἡμερῶν η και μηνών.
Ἐκεῖνο ποὺ προκαλεῖ ἐντύπωση εἶναι ὁ ρόλος τοῦ πρώην Ἀρχιερατικοῦ
Ἐπιτρόπου Ν. Ιταλίας Ἀρχιμ. Νείλου. Ἡ ἐμφάνισή του [ ἀφοῦ τοῦ ἔχει
ἀφαιρεθεῖ πλέον από την Ι.Μ.Ιταλίας η Ἀρχιερατικὴ Ἐπιτροπεία ] στὸ
πλευρὸ τῶν Ρουμάνων Μοναχῶν ἐμβάλλει σὲ σκέψεις γιὰ τὴν ταχύτητα τῆς
ἐγκατάστασής των στὴ Μονή. Η συμμετοχή του στὴν πανηγυρικὴ Θ.
Λειτουργία γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου [24. Φεβρουαρ.], ἡ ὁποία τελέσθηκε
τὴν 28η Φεβρουαρίου 2010, ἐγείρει ὑποψίες καὶ ἐρωτηματικά, πῶς
κληρικὸς τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας, ἡ ὁποία ἔχει ξεκινήσει δικαστικὸν
ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Μονῆς, διατηρεῖ αὐτοῦ τοῦ εἴδους σχέσεις
μὲ τὴ Ρουμανικὴ Ἀδελφότητα.
Σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς «σκιὲς» ὑπάρχει μία ἐξήγηση : τον Αρχιμ.
Νείλο και τον Ρουμάνο Μητροπολίτη Ιταλίας κ.Σιλουανό συνδέει
πνευματική συγγένεια, δεδομένου ότι ο πρώτος υπήρξε για ένα μεγάλο
διάστημα αδελφός της Ι.Μονής Βατοπαιδίου και ο δεύτερος έχει λάβει την
κουρά του Μεγαλοσχήμου μοναχού από την ίδια Μονή.
Ὅπως προαναφέρθηκε, ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας κ. Γεννάδιος, μετὰ τὴν
ἐγκατάσταση τῆς Ρουμανικῆς Ἀδελφότητος, ξεκίνησε ἀγῶνα δικαστικὸ κατὰ
τοῦ Δήμου τοῦ Μπιβόντζι γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Μονῆς στὴν Μητρόπολη,
ἐπικαλούμενος τὸ παραχωρητήριο τοῦ ἔτους 1995. Δυστυχῶς οἱ ἀποφάσεις
δύο ἀνωτέρων Δικαστηρίων ἦταν ἀπορριπτικὲς τοῦ αἰτήματος τῆς
Μητροπόλεως καί, ὅπως προαναφέραμε, καὶ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς
Ἰταλίας ἀπέρριψε τὴν προσφυγή.
Φαίνεται ὅτι ἡ ἀδυναμία τῆς Μητροπόλεως νὰ ἐγκαταστήσει Ἀδελφότητα
στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου μετὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ ἱερομ.
Γενναδίου καθὼς καὶ ἡ μὴ ἐπάνδρωση τῆς Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου
στὸ Μαντανίτσι τῆς Σικελίας δὲν ἔπεισαν τὸν Δῆμο τοῦ Μπιβόντζι γιὰ τὴν
ικανότητα τῆς ἀπὸ ἐδῶ πλευρᾶς να διατηρήσει μοναστικές αδελφότητες και
ακύρωσε μονομερώς το παραχωρητήριο του έτους 1995.
Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κκ
Βαρθολομαίος κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Μαντανίτσι [2001] ἔγινε δεκτὸς
μὲ ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ τοὺς κατοίκους, ποὺ ποτὲ δὲν λησμόνησαν –παρὰ τοὺς
διωγμοὺς– τὶς ἑλληνικές τους ρίζες, ποὺ ἀνάγονται στὸ 700 π.Χ., οὔτε
τὶς ὀρθόδοξες καταβολές τους. [2] Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴ Μονὴ
ἐγκαινίασε καὶ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ὀρθοδόξων Σπουδῶν καὶ Μελετῶν «Ὅσιος
Νικηφόρος ὁ Μονάζων», τὸ ὁποῖο ὅμως οὐδέποτε λειτούργησε.
Συγκινημένος εἶχε τότε δηλώσει για την εκεί επίσκεψή Του : «Εἴχαμε σ᾿
αὐτὴ τὴ Γῆ ἕνα ἀνεξόφλητο χρέος ἀπὸ αἰῶνες».
Ἡ τελευταία ἐξέλιξη ἔβαλε καὶ τὴν ταφόπλακα στὴν παρουσία
Ἑλληνορθοδόξου μοναχισμοῦ στὴν Καλαβρία καὶ τὴν Σικελία. Κι ὅμως γι’
αὐτὸν τὸν μοναχισμὸ ὁ μακαριστὸς Κοσμᾶς ἀγωνίσθηκε ἕνδεκα ὁλόκληρα
χρόνια [1994 ἕως 2005]. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἐκτιμοῦσαν οἱ κάτοικοι τοῦ
Μπιβόντζι ποὺ διαμαρτύρονταν ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστῆρι κατὰ τῆς
ἐγκατάστασης τῆς νέας ἀδελφότητος καὶ ἀκούσθηκε τὸ «᾿Εδῶ εἶναι
Μεγάλη Ἑλλάδα, δὲν εἶναι Μεγάλη Ρουμανία».
Αυτή είναι η διαδρομή των γεγονότων στη Μεγάλη Ελλάδα.
Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι «Ποιός φταίει γιὰ ὅλ’ αὐτά;»
Η απάντηση στο ερώτημα δίδεται, μερικώς, από το σκεπτικό της Απόφασης
της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Θρόνου με αριθ. 25, της
27ης Μαρτίου 2012 περί καθαιρέσεως του Αρχιμανδρίτου Νείλου και
υποβιβασμού του είς την τάξη των μοναχών :
« Επειδή τοίνυν και ο εκ των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως
Ιταλίας και Μελίτης Αρχιμανδρίτης Νείλος Βατοπαιδινός, τοιούτος
καταφρονητής μεν του ιδίου Επισκόπου, λυμεών δε της Ορθοδόξου
κανονικής τάξεως κατεδείχθη, αποστάς εκ της κανονικής αυτού
εκκλησιαστικής αρχής, ανυπακούσας προς τον κανονικόν Επίσκοπον,
αφαιρέσας δε εκκλησιαστικήν περιουσίαν και παραδούς ταύτην εις
ετέρους, περί ων απάντων υπέβαλε τη Εκκλησία ο οικείος Μητροπολίτης
Ιταλίας και Μελίτης κύριος Γεννάδιος, η Μετριότης ημών μετά των περί
ημάς Ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, των εν Αγίω Πνεύματι
αγαπητών αδελφών και συλλειτουργών, περί του τοιαύτην αντιπειθαρχικήν
και τουτ’ αυτό ανταρτικήν κατά του ιδίου Επισκόπου συμπεριφοράν και
ψυχώλεθρον διά το Ορθόδοξον πλήρωμα και γενικώς διαγωγήν και πολιτείαν
επιδειξαμένου αναξίου τούτου κληρικού κρίναντες και Συνοδικώς
διασκεψάμενοι, έγνωμεν, συμφώνως τοις θείοις και ιεροίς κανόσι…
καθυποβαλείν αυτόν τη εσχάτη ποινή της από του ιερατικού βαθμού
καθαιρέσεως, και είς την τάξιν των μοναχών τούτον καταβιβάσαι και
επαναγαγείν […] ».
Ὅσοι γνωρίσαμε τὸν π. Κοσμᾶ [ὁ ὑπογραφόμενος ἀπὸ τὸν πρῶτο χρόνο τῆς
ἐγκατάστασης στὸ Μοναστῆρι] διαπιστώσαμε τὸ πάθος του γιὰ τὴν
«ὑπόθεση τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος» καὶ γιὰ τὴν ὑλοποίηση τῶν ὁραμάτων του.
Νοιώσαμε τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν στενοχώρια του γιὰ τὴν ἔλλειψη
ὑποστήριξης τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Ὅ,τι
πέτυχε καὶ ὅ,τι ἔγινε ἦταν ἔργο ἑνός, μὲ τὴν συμπαράσταση τῶν χιλιάδων
προσκυνητῶν ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὸ Μοναστῆρι τὰ χρόνια ποὺ ὑπηρετοῦσε.
Θαυμάσαμε τὴν ἀσκητικότητά του, η οποία διαφαίνεται από την επόμενη
μικρή φράση του :
«Θυμᾶμαι νοσταλγικὰ τὰ πρῶτα χρόνια στὸ Μοναστῆρι, ἔλεγε, ὅταν ἡ
ἐκκλησία ἦταν ξεσκέπαστη, ὅταν φώλιαζε ὁ γκιώνης. Χωρὶς νερό, χωρὶς
ἠλεκτρικό. Ὅμως ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου ἦταν ἐμφανής».
Θαυμάσαμε επίσης και τα πολλά του χαρίσματα με τα οποία ήταν
στολισμένος : προσηνής, φιλόξενος και με πολύ αγάπη για τον άνθρωπο.
«Προτίμησα τὸ ρόλο τοῦ καντηλανάφτη κι ὄχι τοῦ ἱεραποστόλου», συνήθιζε
νὰ λέει μέχρι τὸ τέλος τῆς επιγείου ζωής του.
Τελικῶς τὸ ὅραμα τοῦ Ἁγιορείτη καὶ Μεγαλοελλαδίτη Κοσμᾶ μοναχοῦ, τοῦ
Λαυρεώτου, ποὺ ἐκοιμήθη αἰφνιδίως τὴν Κυριακὴ 12 Δεκεμβρίου 2010 σὲ
ἡλικία 57 ἐτῶν, δὲν ὁλοκληρώθηκε.
Γιὰ ἕνδεκα χρόνια ἀναλώθηκε μὲ κάθε τρόπο. Ἐφτίαξε Μοναστῆρι, ἡ
δημιουργική του παρουσία ἔφερε χιλιάδες προσκυνητὲς στὴν Μεγάλη
Ἑλλάδα, ἡ ὁποία μέχρι χθὲς τοὺς ἦταν ἄγνωστη, ἀπομάκρυνε τὶς
καχυποψίες τῶν παπικῶν μὲ τὴν εἰλικρίνεια τῶν προθέσεών του. Πρωτίστως
ὅμως ἐπέβαλε νὰ τελεῖται ἡ Ορθόδοξη Θ. Λειτουργία σὲ ἕναν χῶρο ἀπὸ τὸν
ὁποῖο –βίαια– ἐξώσθηκε.
Μὲ συγκίνηση ἐνθυμοῦμαι τὴν δεύτερη Θ.Λειτουργία, ἡ ὁποία τελέσθηκε
στὴν μικρὴ ἐκκλησία τοῦ ῾Αγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τὸν Νοέμβριο τοῦ
1994 στὸν Ἱέρακα [Gerace]. Ένα χρόνο πρίν ἦταν ἀποθήκη καὶ δόθηκε στὸ
Μοναστῆρι τοῦ ῾Αγ. Ἰωάννου ὡς μετόχι της. Ὅλοι ἤμαστε συγκινημένοι σὲ
ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Θ. Λειτουργίας. Ἔχω ἀκόμα μπροστά μου τὴν εἰκόνα
ἑνὸς ἡλικιωμένου Ἰταλοῦ, ὁ ὁποῖος παρακολουθοῦσε τα τελούμενα ἀπὸ τὴ
ἀνοικτὴ μικρὴ πόρτα καὶ ἔκλαιγε συνεχῶς. Ποιός ξέρει τί εἴδους μνῆμες
αιώνων τον είχαν φορτώσει οι προγονοί του και τώρα τις εἶχε φέρει στὸ
μυαλό του, ἀλλὰ καὶ τί ἐπιθυμίες του ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ
πραγματοποιηθοῦν !
Κλείνοντας παραθέτω ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ κείμενο τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ
περιοδικοῦ «Νέα Ἑστία» κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ
τεῦχος της με αριθ.1839 [Δεκ. 2010] :
«...Ὁ ἀκτήμων Κοσμᾶς τὸ εἶχε αὐτὸ τὸ “παραρρίπτειν ἑαυτόν’’, εἶχε
δηλαδὴ ἀποταγή. Τὸ μόνον ποὺ δὲν ἀποτασσόταν ἦταν οἱ χίμαιρές του, οἱ
ὁποῖες ἔφεραν κάποια στιγμὴ τὰ βήματά του στὴν Κ. Ἰταλία, γιὰ νὰ
ἀναστήσει τὸν Ὀρθόδοξο Μοναχισμὸ στὰ βυζαντινὰ ἐρείπιά της. Ἡ Μονὴ τοῦ
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεριστῆ στὸ Μπιβόντζι τῆς Καλαβρίας, τὸ δικό του
ἔργο τῆς ζωῆς του, τοῦ ἔδωσε τὴν πιὸ μεγάλη ἱκανοποίηση καὶ χαρά, μὰ
καὶ τὴ μεγάλη στενοχώρια . Ἀπὸ τότε ποὺ μία συμπλεγματικὴ
ἐκκλησιαστικὴ γραφειοκρατία τὸν ἔδιωξε ἀπὸ ‘κεῖ [2005], ζοῦσε μὲ τὴν
ἐλπίδα τῆς ἐπιστροφῆς καὶ πέθανε μὲ τὸν καημό της».
Ἐγὼ θὰ προσθέσω μόνον :
«Χιμαιρικέ μου φίλε, καλὸ παράδεισο»
Χρῆστος ᾿Ι. Δρούγκας
Προσκυνητὴς τῆς Μονῆς Αγίου Ιωάννου Θεριστή.
Έγραφα 24.2.2013, ημέρα μνήμης του Αγίου.
[1]
– ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΛΛΑΔΑ [30.4.2010 καὶ 6.4.2012]
– greeknation.blogspot.com
– www.agioritikovima.gr
– HeLLeNiCReVeNgE
– www.impantokratoros.gr [Ἡσυχαστήριον Παντοκράτορος - ῾Ι. Μ.Λαγκαδᾶ]
– www.hellinon.net [«Παρελθὸν & παρὸν στὴ Μεγάλη ῾Ελλάδα»]
[2]
Χαρακτηριστική είναι η φράση που ακούσθηκε από τα χείλη μιάς
ηλικιωμένης χωρικής , ανάμεσα στους συγκεντρωμένους για την
υποδοχή του Πατριάρχου ; « ήρτεν σήμερα ο Πρωτόπαπας ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου