Εσπέρας Προκείμενον ...

Χτυπά η καμπάνα του εσπερινού ! Το μακρινό αχολόγημά της , στέλνει στο νου περπατησιές βιαστικές της θείας καταφυγής …θρόισμα φτερών αγγελικών …
Είναι ο λειτουργός του Υψίστου , που ξεκίνησε απ την αυλίτσα του την ασβεστωμένη, με τους βασιλικούς και τις λεμονιές , στο γλυκό χειμωνιάτικο σουρούπωμα , στο ανοιξιάτικο μεθύσι των αρωμάτων, στο λιοπύρι του θέρους το πολύβουο . Όποιος και να γιορτάζει θα βάλει Ευλογητός …Δεν είναι κανένας Άγιος μικρός …Μόνο οι άνθρωποι μικραίνουν απ του Εγώ τους το θέλημα !
Δεν είναι κανένα εσπέρας της παραμονής ασήμαντο ! Γι αυτόν, που στον Αθάνατο Πατέρα υποσχέθηκε, να ζει πάντα τo στερνό λιόφωτο της μέρας μέσα στο θυμίαμα , που ανεβαίνει αγκαλοφορούμενο απ τις ιλαρές αχτίδες τις φιλόθεες , σταλμένες από του τρούλου τους φεγγίτες …

Πριν, του προκειμένου τα λόγια , που γεμίζουν ακόμα περισσσότερο με φως Χριστού την ψυχή του . Δεν θυμάται πότε τα πρωτάκουσε … Τα ψέλνει αργά και δυνατά ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της Ωραίας Πύλης :
Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δοῦλοι Κυρίου.
Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν.
Τὸ ἔλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.
Ὁ Θεός, ἐν τῷ ὀνόματί σου σῶσον με, καὶ ἐν τῇ δυνάμει σου κρινεῖς με.
Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου, τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.
Ὁ Θεὸς ἀντιλήπτωρ μου εἶ, τὸ ἔλεός σου προφθάσει με.
Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο.
Μια- μια οι μέρες , μαζί με τα προκείμενά τους κυλούν και φέρνουν και τα άλλα τα προκείμενα του τριωδίου και των νηστειών τα σπαρακτικά , τα πάντερπνα της λύτρωσης και κείνο της Ανάστασης που το «κλέβει» από τον Λαμπριάτικό του ψάλτη , που χαμογελά και χαίρεται με τον ενθουσιασμό του !
Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος…
Τι κι αν ο εσπερινός πάντα τον έβρισκε μονάχο τις περισσότερες μέρες του χρόνου …
Άλλωστε λίγες ψυχές κρατήθηκαν δω πάνω …
Δεν παραπονέθηκε ποτέ του ο παππούλης για την αδειανή Εκκλησιά...
Γεμάτη την βλέπει έξαφνα με Αγίους, που κατεβαίνουν απ τους τοίχους να πανηγυρίσουν του Θεού την φανέρωση την αιώνια . Παίρνουν σειρά κι αυτοί , να ασπαστούν το εικόνισμα των ομοσκήνων τους , που κάθε μέρα σαν ήλιος φανερώνεται κι ύστερα καρτερά να ξαναλάμψει .

Προσεκτικά μην και χρεωθεί της βιάσης λάθος , δεν θα παραλείψει ούτε ένα γράμμα απ τα βιβλία , με τα κιτρινισμένα σαν κεχριμπάρι φύλλα τα ιερά .
Όλα , πάνω και αυτά τα στέλνει στον Θρόνο του Δεσπότη .
Οὕτως ψαλῶ τῷ ὀνόματί Σου εἰς τοὺς αἰῶ­νας.


Ἤκουσεν ἐκ ναοῦ ἁγίου αὐτοῦ φωνῆς μου, καὶ ἡ κραυγή μου ἐνώπιον Αὐτοῦ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ὦτα Αὐτοῦ.
Γυρίζει η κλειδωνιά της πολυκαιρισμένης σιδερόπορτας με τον Σταυρό , που πάντα τον ασπάζεται …Μια τελευταία ματιά απ το τζάμι της , στο γλυκόφωτο τέμπλο και ξανά τα λόγια απ το ψαλτήρι , που μέσα του αντηχούνε :
Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατώκισάς με.
Αύριο με το καλό !



Νώντας Σκοπετέας/
Καλή Σαρακοστή 2015!