Η ΕΙΚΩΝ ΕΙΣ ΘΕΟΝ ΠΛΟΥΤΟΥΝΤΟΣ

Πόσον ἀληθῶς ὡραία ἡ εἰκὼν τοῦ εἰς Θεὸν πλουτοῦντος! Ὁ ἀτενίζων πρὸς αὐτὴν αἰσθάνεται γοητείαν τινὰ μυστικῶς γοητεύουσαν τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν καὶ ἕλκουσαν αὐτὴν πρὸς τὴν εἰκόνα. Ἡ  χάρις αὐτῆς αἰχμαλωτίζει τὴν ψυχήν, τὸ δὲ μεγαλεῖον αὐτῆς ἐπιβάλλει εὐλάβειαν. Ὁ εἰς Θεὸν πλουτῶν ἐγένετο ὁ λύχνος ὁ τοῦ  Εὐαγγελίου, ὁ φωτίζων τοὺς ἀγαλλομένους ἐν τῷ  φωτὶ αὐτοῦ. Ἀπέβη ἡ ζύμη τῆς Χάριτος, ἡ τείνουσα νὰ ζυμώσῃ ὅλον τὸ ἐγγίζον αὐτῇ φύραμα, καὶ ἀνεδείχθη τὸ ἅλας τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὸ μέλλον νὰ  ἁλίσῃ πᾶσαν τὴν γῆν. Ὁ εἰς Θεὸν πλουτῶν ἀνευρίσκει πανταχοῦ τὸν Θεόν. Ἡ καρδία αὐτοῦ ἐγένετο παράδεισος, ἐν ᾧ ἐβλάστησε τὸ δένδρον τῆς ζωῆς· ἐν αὐτῇ θάλλουσι καὶ νεάζουσιν ὡς ἐν ἔαρι διηνεκεῖ πάντα τὰ ἄνθη τῶν χαρίτων. Ἡ πληρώσασα τὴν καρδίαν
αὐτοῦ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον, ἀναβλύζουσα ὡς ὕδωρ ζωηρόν, ἐκχέεται καὶ ἐκδηλοῦται ὑπὸ τὰς ποικίλας μορφὰς τῆς εὐεργεσίας καὶ ἀγαθοεργίας. Ὁ εἰς Θεὸν πλουτῶν ζῇ οὐχὶ δι’ ἑαυτόν, ζῇ διὰ τὸν πλησίον αὐτοῦ. Φροντὶς  αὐτοῦ τὸ καλὸν τοῦ πλησίον αὐτοῦ, καὶ μέλημα αὐτοῦ ἡ τῶν ἄλλων χαρά. Ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἐμφανίζεται ὡς χάρις γλυκεῖα ἐκκεχυμένη ἐπὶ τοῦ προσώ-
που αὐτοῦ, καὶ ἐκδηλοῦται ὡς συναίσθημα ἁγνὸν ἀλήπτου λεπτότητος. Ὁ εἰς Θεὸν πλουτῶν ἀπέβη καθ’ ὁμοίωσιν θείαν καὶ ἐγένετο ἀληθὴς εἰκὼν καὶ  ὁμοίωμα Θεοῦ. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι ἔγνω τὴν ἀποστολὴν αὐτοῦ καὶ ἐπολιτεύθη κατὰ τὴν κλῆσιν αὐτοῦ. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι κατέκτησε τὸν πλοῦτον τῆς Χάριτος. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι ἔλαβε τὸν ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης
δόξης. Μακάριος ἄνθρωπος, διότι ὁ Κύριος ἡτοίμασεν αὐτῷ τὴν κληρονομίαν
αὐτοῦ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Αὐτοῦ Βασιλείᾳ.

(Ἁγίου Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Θρησκευτικαὶ Μελέται,
Ἀθῆναι 1986, σελ. 128­130 [ἐπιλογή]).

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Ο ΣΩΤΗΡ