Ο καστανάς και η Σημαία

Υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου

Εφημερίου Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού Τριπόλεως


Όντως είναι μιά όμορφη εποχή ο χειμώνας. Με τα δένδρα αειθαλή
και φυλλοβόλα, είναι ό,τι πιό όμορφο τοπίον. Σκούρα πράσινα με
πυκνά φυλλώματα, πλάι σε στεγνά από φύλλα και χυμούς κλαδιά.
Άλλοτε στολισμένα με στρώμα χιονιού.
Παγωνιά. Το ξεροβόρι να ξυρίζει όπως λένε το πρόσωπον.
Έτσι, ετοιμάζονται οι πλανώδιοι καστανάδες, να αρχίσουν την
δουλειά τους να ψήνουν κάστανα. Παίρνουν τα σύνεργά τους, έναν
μικρόν πάγκον, την μεγάλην φουφού, την τσιμπίδα, το σακκί με τα
κάστανα, και φθάνουν στις πλατείες και στις γωνίες των δρόμων των
πόλεων. Εκεί στήνουν το πρόχειρο μαγαζάκι τους. Ανάβουν τα
κάρβουνα, πέφτει η θράκα και αρχίζουν να ψένουν. Οι διαβάτες
περνούν και παίρνουν τα ζεστά κάστανα.
Θυμάμαι την δεκαετίαν του 1950, κάθε Σάββατον πρωί στην
λαικήν αγοράν στην πλατεία Βαλτετσίου Τριπόλεως, σε μιά πρόχειρη
παράγκα με τσίγκους, κάτω στο χώμα, άναβε ο μπάρμπα Κώστας ο
καστανάς τη φωτιά με ξύλα, έβαζε την σιδεροστιά, επάνω ένα μικρό
καζάνι με νερό και έβραζε τα κάστανα. Τα έβαζε σε ένα καλάθι και
άρχιζε να διαλαλή την πραμάτεια του: ≪τα μαρώνια, τα μπομπόλια,
καίνε και αχνίζουνε.≫
Εύλογος η ερώτησις. Τι σχέση έχει ο καστανάς με την Σημαία;
Την απάντηση την δίδει το κείμενον που ακολουθεί. Το ανέσυρα από
το παλιό μου αρχείον, και το παραθέτω αυτούσιον.
''Τα 'δωσα και τα δύο εις την πατρίδα''
Ήμουν εις το ναυτικόν το 1952 και ευρισκόμουν εις την
Πλατείαν Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα.
Οι νεώτεροι δεν γνωρίζουν παρά πολλά από τα παλαιά και
απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνην την
στιγμήν έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με την δύσιν του,
γίγνεται υποστολή της σημαίας.
Τότε το Υπουργείον Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία
εκυμάτιζε ακόμα εις το κτίριον.
Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
2

Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλαιοί, γινόταν
έπαρσις σημαίας και εσταματούσαν τα πάντα, όπως και εις την
δύσιν του ηλίου γινόταν υποστολή.
Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που εζούσαν τότε οι άνθρωποι.
Το άγημα αποδόσεως τιμών εις τον χώρον του, και ακούμε τον
σαλπιγκτή να δίδη το σύνθημα δια την υποστολήν της σημαίας.
Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και
παίζεται ο Θούριος.
Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ
εσταθήκαμε εις στάσιν προσοχής.
Αποδίδεις με αυτόν τον τρόπο την τιμήν εις το ιερόν μας
σύμβολον, εις την γαλανόλευκην σημαίαν. Την στιγμήν που ο
αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει
κάτι παράξενον, και η ψυχή του ταράζεται, μ' αυτό, που θα σας πω
παρακάτω.
Όταν ετελείωσε η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι
διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από
συνήθειαν λίγοι ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρόν αξιωματικόν να
κατευθύνεται θυμωμένος πρός ένα γεροδεμένον πλανόδιον
καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και εις τας γωνίας
ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν
τώρα. Και του είπε: «διατί δεν εσηκώθηκες όρθιος δια να τιμήσης
την σημαίαν μας. Δεν έχεις φιλότιμον κ.λπ.». Ό άνθρωπος έμεινε
βουβός, ενώ εγώ παρηκολούθησα έντρομος και φοβερά
συγκλονισμένος το τι έγινεν. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε
κατακόκκινος και άρχισε να τρέμη. Ήθελεν να φωνάξη, αλλά τον
είδα με έκπληξιν να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να
αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθεν γρήγορα, εσκούπισεν
τα δάκρυά του και με την δύναμιν των χεριών του (που ήταν γερά)
εστύλωσεν το σώμα του δυνατά, έσπρωξεν τον πάγκον με τα
κάστανα μπροστά και εφώναξεν με όλην την ψυχήν του εις τον
νεαρόν αξιωματικόν δυνατά «πως να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα
της πατρίδας μου και τα δύο». Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του
παντελονιού, εφάνηκαν δυό πόδια κομμένα, πάνω από τα γόνατα.
Και ξανάρχισεν να κλαίη. Ο κόσμος, όπως και εγώ γύρω του,
έκλαιγεν και χειροκροτούσεν, όμως περισσότερον από όλους
έκλαιγεν ο νεαρός αξιωματικός.
Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιός ξέρει τι να γίγνεται.
Εκείνην την στιγμήν πάντως έγινεν κάτι το αλησμόνητον, μια
φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον
καστανά, και εις την συνέχειαν στέκεται ευθυτενής μπροστά εις τον
ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι εις την άκρην του γείσου του πηλικίου
3

του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει «τας
κεκανονισμένας τιμάς» που δεν ημπόρεσεν εκείνος τυπικά να
αποδώση εις την σημαίαν μας, διατί της εχάρισεν τα δύο πόδια του
εις τα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, δια να ημπορή να κυματίζει
σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, εις ελεύθερην πατρίδα.
Και οι άλλοι, οι πολλοί να ημπορούν να πηγαίνουν με γρήγορον
βήμα εις την ειρηνικήν απασχόλησίν τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι
περπατούν μπροστά από ένα ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον
Έλληνα ήρωα πολεμιστήν, όποιον επάγγελμα και να 'χη. Άλλοι δεν
μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.
Δι' αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την
οικογένειαν και από το Σχολείον δια το έπος του 1940.
Δημήτριος Ντούλιας Πλωτάρχης Π. Ν.έ ά.
Η Σημαία σύμβολον των ιδανικών και των αξιών του Έθνους,
απόδειξις της υπάρξεως και της ανεξαρτησίας του. Το αντίθετον όμως
όταν υποσταλούν και εξαφανιστούν.
Θέλουμε τη Σημαία μας, περήφανα να κυματίζει ψηλά στον ιστό
της, με τον Σταυρόν στην κορυφήν, που δυστυχώς τον έχουν
καταργήσει ανθέλληνες πολιτικοί.
Η γαλανόλευκη, προπομπός στις παρελάσεις, να επαναφέρουμε
στη μνήμη του λαού, τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας,
για την απελευθέρωσιν της δοξασμένης μας Πατρίδος από τους
εκάστοτε κατακτητάς.
Το Ιερόν τούτο σύμβολον, το τιμημένο τούτο πανί, που έστηναν
οι φαντάροι μας νικηταί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας το Έπος
του 1940, κει όταν τα ελληνικά χωριά της βορείου Ηπείρου
υποδέχονταν τον Στρατό μας νικητή, πλημμυρισμένα στην
γαλανόλευκη.
Θυμάμαι τα παλιά εκείνα χρόνια, την παραμονή των Εθνικών
Επετείων, περνούσε ο χωροφύλακας και κτυπούσε με το ρόπτρον την
πόρτα της εισόδου του σπιτιού. Έβγαινε η οικοδέσποινα να ιδεί ποιος
είναι. (βλέπετε τότε δεν υπήρχαν θυροτηλέφωνα). Απαντούσε ο
χωροφύλακας, παρακαλώ κυρία μου να τοποθετήσετε τη Σημαία στο
μπαλκόνι σας. Και να, σε λίγες ώρες η μικρά τότε Τριπολιτσά σε
πληθυσμόν (15.000 κάτοικοι), ήταν ντυμένη στην γαλανόλευκη.
Δυστυχώς σήμερα οι θιασώτες της στυγνής Παγκοσμιοποιήσεως,
επιθυμούν να μείνουν τα έθνη χωρίς αξίες και ιδανικά, να μείνουν
ορφανά από ιστορία, για να γίνουν εύκολη και εύληπτη λεία της, και
ένας πολτός που θα ζυμώνεται εύκολα.
Θυμάμαι το έτος 1954 μαθητής του 5ου Δημοτικού Σχολείου
Τριπόλεως, το επονομαζόμενον Φρειδερίκειον, μας είπε ο αείμνηστος
Διευθυντής Κώστας Γεωργίου από το χωριό Δάρα Μαντινείας.
4
Παιδιά αύριο θα πάμε να υποδεχθούμε τα οστά των στρατιωτών
μας που σκοτώθηκαν στην Κορέα. Να κρατάτε στα χέρια σας από μια
μικρή Σημαία. Τρέξαμε στο βιβλιοπωλείον του Τάση Καναβού, και
αγοράσαμε χάρτινες και πάνινες. Την επομένην το προαύλειον του
Σχολείου μας γέμισε με γαλανόλευκες.
Είναι δυνατόν να ξεχαστούν εκείνες οι στιγμές; Όχι ποτέ. Γιατί
μέσα στις φλέβες μας ρέει αίμα ελληνικό Ορθόδοξο.
Ορμώμενος από χρέος επιτακτικόν μεν, αλλά αναγκαίον, και
απότησι φόρου τιμής, προς το Εθνικό μας σύμβολον, οφείλω να
παραθέσω δύο περιστατικά στα οποία αποτυπώνεται το μέγεθος της
γενναιοψυχίας δύο Ελλήνων παλληκαριών μπροστά στην Σημαία.
Έτος 1955. Άρχιζε ο μεγάλος ηρωϊκός αγώνας στην Κύπρον,
ενάντια στην Αγγλική αποικιοκρατία. Στις 7 Φεβρουαρίου 1956,
ξεσηκώνεται η νεολαία σε εκδήλωση.
Ο Πέτρος Γιάλλουρος αριστούχος μαθητής τελειόφοιτος
Γυμνασίου, πρώτος με τη γαλανόλευκη στο χέρι. Για μιάς ένα βόλι από
Άγγλον στρατιωτικόν τον βρίσκει στην καρδιά. Πριν εκπνεύσει
πρόφθασε και είπε: Χτυπήθηκα λίγο. Ευτυχώς μπόρεσα να διασώσω
το Ιερόν σύμβολον που κρατούσα "Ζήτω η ένωσις''. (Περιοδικόν,
Προς τη ΝΙΚΗ τεύχος 758).
Ένας άλλος μεγάλος ήρωας και πατριώτης, ο Κωνσταντίνος
Κουκίδης, ο ξεχασμένος και αδικημένος Νεοεθνομάρτυρας, Εύζων
φρουρός της Ελληνικής Σημαίας εις την Ακρόπολιν.
Την 27ην Απριλίου 1941, συνεταράχθη με την είσοδον των
Γερμανών στην Αθήνα την 8ην πρωϊνήν.
Στις 8.45 το πρωί δύο αξιωματικοί, ο Peter Jacobs και Georg
Elsnits υπέστειλαν την Ελληνικήν Σημαίαν και ύψωσαν την σβάστικα.
Ο Κουκίδης για να μην πέσει στα μυαρά χέρια των
κατακτητών το Εθνικό μας σύμβολον, ετυλίχθη με την
γαλανόλευκον, και αυτοθυσιάσθη πίπτων από ύψους 60 μέτρων
από τον Ιερόν βράχον της Ακροπόλεως, βάφοντας με το τίμιον αίμα
του το Εθνικό μας σύμβολον.
Εκτιμώντας την θυσίαν του Έλληνος στρατιώτου, ο Γερμανός
φρούραρχος, έδωσε διαταγή να υψώνεται εις την Ακρόπολιν, και η
Ελληνική Σημαία δίπλα εις την Γερμανικήν.
Δύο μήνες αργότερα ο ξένος τύπος έγραφε: “ A Greek carries
his flag to the death”. Ένας Έλληνας φέρει την Σημαίαν του έως
τον Θάνατον. (Φωτεινή Γραμμή, τεύχος 47ον)
Αν και πέρασαν οι δεκαετίες, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, δεν
απέδωσαν τον δίκαιον σεβασμόν προς τον ήρωα Νεοεθνομάρτυρα.
Ευτυχώς τα τελευταία έτη η Πανελλήνια Ένωσις Ποντίων, και ο
Σύλλογος Εφέδρων Ευζώνων, τιμούν την μνήμην του με Θείαν
Λειτουργίαν και Ιερόν Μνημόσυνον εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου
5
Νικολάου Ραγκαβή, κάτωθεν της Ακροπόλεως, με ομιλία και
κατάθεσιν στεφάνου στην προτομή του.
Έρχεται τώρα δυστυχώς ένας τέως Υπουργός Δικαιοσύνης, και
βουλευτής του Σύριζα κ. Παρασκευόπουλος και όλως ανερυθριάστως,
δήλωσε με την απάδουσα συμπεριφορά του στο Ελληνικόν
Κοινοβούλιον, ότι τάσσεται υπέρ της αποποινικοποιήσεως του
καψίματος της Ελληνικής Σημαίας.
Κύριε βουλευτά, με τις έωλες και ανοίκειες φράσεις σας
τραυματίζετε τις αγνές ψυχές των Ελληλοπαίδων. Λίγη αιδώ δεν
βλάπτει.
Βαστείχτε τα αισθήματα μισέλληνος και αρνησιπάτριδος για τον
εαυτό σας.
Τιμή και σεβασμόν λοιπόν στην Σημαίαν μας, την οποίαν οι
Έλληνες πολεμισταί, των Αγώνων του Έθνους υπερασπίστηκαν ακόμη
και με την ίδια τους τη ζωή.
Άξιον σεβασμού και μνήμης στον Έλληνα Στρατιώτη, όταν
στην οπισθοχώρισιν από το Αλβανικόν μέτωπον του Έπους 1940,
δεν εγκατέλειψε την Πολεμικήν Σημαίαν, αλλά την έφερε σφιχτά
στην αγκαλιά του, και την παρέδωσε εις το δοξασμένον και
δαφνοστεφανομένον 11ον Σύνταγμα Πεζικού Τριπόλεως, όπου
φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Ο Ελληνικός λαός οφείλει απαρεγκλίτως, να μένει πιστός στις
παραδόσεις του, στα ήθη και τα έθιμα, τιμητής στην αιματοβαμμένη
Γαλανόλευκη.
Έλληνες Πατριώτες
Μας καλεί η φιλτάτη ημών Πατρίς. Ας κρατήσωμεν ψηλά τις
Σημαίες, δίδοντας ένα γερό μάθημα , σε όσους επιβουλεύονται την
Εθνική μας Ανεξαρτησία, και την εδαφική μας ακεραιότητα.
Μας καλούν οι ηρωϊκές θυσίες των προγόνων μας.
Μας καλούν οι Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες.
Μας καλούν οι ήρωες του Έπους 1940.
Μας καλούν οι μύσται του πνεύματος.
Για μια Ελλάδα περήφανη και δυνατή. Εδώ λαμβάνει χώρα το:
≪φύλακες γρηγορείτε≫.