Καθώς οι ευθύνες της ενηλικίωσης πλησιάζουν, τα πιο συνηθισμένα συναισθήματα, αυτά της δυστυχίας και της εσωτερικής αναστάτωσης, εξελίσσονται για ορισμένους εφήβους σε πιο σοβαρές καταθλιπτικές διαθέσεις. Οι έφηβοι αυτοί βιώνουν αισθήματα ανικανότητας και αδυναμίας απέναντι σε γεγονότα που είναι έξω, πάνω ή πέρα από τον έλεγχό τους.
Τέτοιου είδους γεγονότα είναι το διαζύγιο, η δημιουργία μιας νέας οικογένειας με θετούς γονείς και αδέλφια ή η μετακόμιση σε ένα νέο περιβάλλον. Όλα αυτά μπορεί να τους αποσταθεροποιήσουν δημιουργώντας έτσι έντονα αισθήματα αμφιβολίας για τον εαυτό τους. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας σε νέους ανθρώπους, μπορεί να έχουν τη ρίζα τους σε μακροχρόνια προβλήματα τα οποία δημιουργήθηκαν από ένα συγκεκριμένο γεγονός. Κάποιοι έφηβοι λοιπόν, μην μπορώντας να διαχειρισθούν αυτά τα προβλήματα, επιχειρούν να αυτοκτονήσουν δίνοντας έτσι μια «λύση» σε ότι τους απασχολεί.
Οι έφηβοι με σκέψεις αυτοκτονίας, πιθανόν να βιώνουν ως μόνιμη μια κατάσταση που στην πραγματικότητα είναι προσωρινή. Το φαινόμενο της αυτοκτονίας παρατηρείται σε όλα τα κοινωνικό-οικονομικά στρώματα, με αυξανόμενη τάση στις αναπτυγμένες χώρες, αφού αποτελεί την τρίτη συχνότερη αιτία θανάτου σε άτομα ηλικίας από 15 έως 24 ετών. Αποτελεί επίσης την έκτη συχνότερη αιτία θανάτου για τα παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών.
Αν και η πρόβλεψη και πρόληψη της αυτοκτονίας είναι σχετικά δύσκολη, υπάρχουν σημεία στα οποία το περιβάλλον του ατόμου χρειάζεται να δείξει ιδιαίτερη προσοχή. Τέτοια σημεία είναι οι άμεσες ή έμμεσες απειλές για αυτοκτονία, οι έμμονες ιδέες για τον θάνατο, οι οποίες πολλές φορές εκφράζονται μέσα από ποιήματα, δοκίμια ή ζωγραφιές που σχετίζονται με αυτόν. Επιπλέον, παρατηρούνται δραματικές αλλαγές στην προσωπικότητα του εφήβου καθώς και στην εμφάνισή του. Χάνεται το ενδιαφέρον για δραστηριότητες που παλαιότερα τον ευχαριστούσαν, σημειώνεται σημαντική πτώση της απόδοσης στο σχολείο, ενώ συγχρόνως παρατηρείται αλλαγή στην κοινωνική ζωή του ατόμου. Ο έφηβος αποτραβιέται από τους φίλους του και την οικογένειά του. Άλλα σημεία στα οποία χρειάζεται να δοθεί προσοχή είναι τα υπερβολικά αισθήματα ενοχής, ντροπής και απόρριψης που βιώνει και εκφράζει ο έφηβος. Έχει παρατηρηθεί επίσης πως οι έφηβοι αυτοί έχουν την τάση να παθαίνουν περισσότερα ατυχήματα και να αυτοτραυματίζονται. Επιπροσθέτως, ένας έφηβος που σχεδιάζει να αυτοκτονήσει παραπονιέται ότι είναι «κακό άτομο» και εκφράζεται με λόγια λέγοντας πως «δεν θα αποτελεί πρόβλημα για τους άλλους για πολύ ακόμα», πως «τίποτα δεν είναι σημαντικό» και «δεν θα σας δω ξανά». Ακόμα χαρακτηριστική είναι η τάση του ατόμου αυτού να χαρίζει αγαπημένα δικά του αντικείμενα σε άλλους.
Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να υπάρχει και στις διάφορεςλανθασμένες αντιλήψεις που υπάρχουν γύρω από την αυτοκτονία. Υπάρχει η εντύπωση πως, όταν ένα νεαρό άτομο μιλά για αυτοκτονία το κάνει για να τραβήξει το ενδιαφέρον των άλλων και ότι δεν θα προβεί στις απειλές του, ότι δηλαδή «έτσι το λέει». Επίσης, πιστεύεται ότι όταν κάποιος προτίθεται να αυτοκτονήσει κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει και πως η επιθυμία πάντα θα υπάρχει. Όμως το 80% των ατόμων που έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας ή αυτοκτόνησαν είχαν πει σε κάποιον ότι είχαν την πρόθεση να αυτοκτονήσουν. Για τον λόγο αυτό οι απειλές θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ όψιν.
Είναι απαραίτητο να μιλήσουμε με το άτομο που εκφράζει σκέψεις αυτοκτονίας ξεκάθαρα χωρίς να φοβόμαστε πως τις ενισχύουμε. Έτσι θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε ποια είναι τα προβλήματα που το απασχολούν και θα του δείξουμε πως ενδιαφερόμαστε πραγματικά και ότι θέλουμε να φροντίσουμε για αυτό. Το θέμα της αυτοκτονίας αποτελεί επείγον ιατρικό πρόβλημα και οι γονείς θα πρέπει να απευθυνθούν σε έναν παιδο-ψυχίατρο ή κλινικό ψυχολόγο ώστε να δοθεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Ωστόσο δεν θα πρέπει να εφησυχάζουν, αλλά οφείλουν να ενδιαφέρονται, αν το παιδί τους ακολουθεί και τηρεί σωστά την αγωγή του. Με την υποστήριξη της οικογένειας και του φιλικού περιβάλλοντος καθώς και με τη σωστή επαγγελματική αντιμετώπιση από τους ειδικούς, το παιδί και ο έφηβος που εμφανίζει αυτοκτονικές τάσεις μπορεί να αποθεραπευτεί και να επιστρέψει σε μια υγιή ανάπτυξη και φυσιολογική ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου